Όταν ολοκλήρωσα την Αρχιτεκτονική Σχολή και αποφάσισα να μείνω Θεσσαλονίκη και να κάνω αυτό που ονομάζω “μεταπτυχιακό στο γιαπί”, δηλαδή την πληροφορία γνώση και τη γνώση πράξη, επέλεξα ταυτόχρονα να συνεχίσω την πορεία που ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο ως προς τα κοινά.
Έχοντας βιώσει στην πράξη την τεράστια σημασία του να μην περιμένεις από τους άλλους και τις καταστάσεις να αλλάξουν αλλά να αναλαμβάνεις την ευθύνη, να πληρώνεις το -τεράστιο- τίμημα και να τα αλλάζεις εσύ, ήθελα να κάνω το ίδιο και στο Σύλλογο Αρχιτεκτόνων και στο ΤΕΕ.
Με έστειλαν τότε για να μάθω πως παίζεται το παιχνίδι εκεί σε έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο, τη Βίκυ Ευταξά. Πολύ ισχυρή προσωπικότητα, από εκείνες τις γυναίκες που έχουν περπατήσει το δρόμο και έχουν ιδρώσει καλά τη φανέλα. Είχαμε εξαρχής μία περίεργη δυναμική καθώς οι τόσο έντονοι χαρακτήρες μεταξύ τους δεν ταιριάζουν εύκολα.
Με τη Βίκυ, την Όλγα, τον πραγματικό μου μέντορα σε αυτόν τομέα Κώστα Μπελιμπασάκη και την υπόλοιπη ομάδα περάσαμε για κάποια χρόνια πολλές ώρες μαζί. Ώρες πολύτιμες, από αυτές που δε μας περίσσευαν από τις εργασίες μας και την προσωπική μας ζωή με στόχο και όραμα να βελτιώσουμε τις επαγγελματικές συνθήκες του κλάδου, να διεκδικήσουμε τα πραγματικά δικαιώματα των αρχιτεκτόνων, να ομορφύνουμε τις πόλεις μας και πολλά ακόμα!
Όταν λέμε για ώρες, μιλάμε για ΠΟΛΛΕΣ ώρες. Όπου κάναμε παράλληλα δημιουργικές συζητήσεις για την αρχιτεκτονική, τον πολιτισμό, τον κινηματογράφο καθώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήμασταν ευρυμαθείς, πολυταξιδεμένοι και με μεγάλη γκάμα ενασχολήσεων.
Κάναμε και πολλές εκλογές μαζί. Εκεί που δεν είναι πάντα εύκολα και ευχάριστα τα πράγματα. Εκεί όπου πολλές φορές οι συνάδελφοι και συνοδοιπόροι γίνονται αντίπαλοι στη μάχη του σταυρού και της εκλογής. Εκεί η Βίκυ σε μία από τις πρώτες μου εκλογές, μου έδωσε ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Ποτέ ξανά να μην έχεις τόσες μονοσταυρίες (κάποιος που ήρθε και ψήφισε μόνο εσένα). Δεν είναι καθόλου ομαδικό, σε απομακρύνει από τους συνοδοιπόρους και είναι βαθιά εγωιστικό. Τεράστιο καμπανάκι, που τότε δεν το κατάλαβα και μου πήρε πολλά χρόνια για να το κατανοήσω και να το εφαρμόσω. Δεν της είπα ποτέ ευχαριστώ.
Βίκυ σε ευχαριστώ για αυτό πάρα πολύ.
Όντας πάντα αναρχικός μέσα στα δημοκρατικά συστήματα και μη μπορώντας σε καμία φάση της ζωής μου να κατανοήσω τις πεποιθήσεις περί ηλικίας και επετηρίδων και διάφορα τέτοια, έφτασε η ώρα που συγκρουστήκαμε άσχημα. Είχε προηγηθεί το άδειασμα από τους πρεσβύτερους πριν καιρό στο ΤΕΕ, όπου και αποφάσισα εν θερμώ τότε να μην ασχοληθώ ξανά. Αλλά τον Σύλλογο τον αγαπούσα. Και τον πανελλήνιο σύλλογο όπου, με χρήματα από την τσέπη μας, τρέχαμε ανά την Ελλάδα για συντονιστικά και εκδηλώσεις για να προάγουμε τον κοινό μας στόχο και όραμα.
Θυμάμαι ακόμα το καφέ κάτω από το γραφείο της όπου κάναμε τη συνάντηση όλοι μαζί, ενημερώθηκα πως αυτό που θεωρούσα δεδομένο τότε παρά το νεαρό της ηλικίας μου και λόγω αυτού δε θα γίνει, θίχθηκα και μέσα σου αποφάσισα πως για μένα τελείωσε το παιχνίδι. Αλλά ως τέρμα “καλό παιδί” τότε δε μίλησα. Περίμενα στωικά την απολογιστική γενική συνέλευση όπου διάβασα ένα δισέλιδο κείμενο γεμάτο αλήθειες σκληρές, πολύ κατηγόρια και μία εντυπωσιακή δήλωση παραίτησης από όλα. Και δέχθηκα σκληρή επίθεση, λεκτική και όχι μόνο, από πολλούς συνοδοιπόρους που (δικαίως στις δικές τους πεποιθήσεις) θίχθηκαν επί προσωπικού.
Η Βίκυ δε μίλησε, δε μου μίλησε και, αν δε απατάει η μνήμη μου, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα ποτέ έκτοτε. Έτυχε κάποιες φορές να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας όταν πήγαινα να ψηφίσω στις εκλογές αλλά πάντα αλλάζαμε πορεία στα βλέμματα μας.
Είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά μίσησα για πολύ καιρό. Μέχρι κάποια στιγμή, μετά από αρκετούς μήνες στις ακαδημίες του ΑποφασίΖΩ ως μαθητής, που σε μία άσκηση κατάλαβα το τεράστιο δώρο που μου είχε κάνει. Όχι με εκείνο που μου είπε για τη σημαντικότητα, ούτε για τις πολλές γνώσεις που είχε μοιραστεί μαζί μου. Το τεράστιο δώρο του ότι με ώθησε να αφήσω έναν τομέα που αφιέρωνα πάρα πολύ χρόνο με όχι σημαντικά αποτελέσματα, όπου θα χρειαζόταν κολοσσιαία ποσά ενέργειας μου για πολύ ήσσονος σημασίας επιρροές και όπου πάρα πολλοί άνθρωποι βολεύονται εκεί σε έναν μικρόκοσμο κινούμενης άμμου. Και αυτή η “βίαιη” απομάκρυνση μου ήταν ένα από τα βήματα που με οδήγησαν εδώ που είμαι σήμερα.
Σήμερα με ενημέρωσε ένας καλός φίλος πως η Βίκυ, αρκετά νέα σε ηλικία, έφυγε από τη ζωή. Δεν πρόλαβα να της πω από κοντά πως την ευχαριστώ για όσα βιώσαμε παρέα και πως την ευγνωμονώ για αυτό το τεράστιο δώρο που μου έκανε τότε.
Καλό ταξίδι.
EN 
EL 