Μία από τις πιο σοκαριστικές στιγμές στη ζωή μου…

Σήμερα το απόγευμα έζησα μία από τις πιο σοκαριστικές στιγμές στη ζωή μου…

Ήμουν σε ένα καφέ σε κεντρικό mall στην Αθήνα για μία επιχειρηματική συνάντηση με μερικούς συνεργάτες μου.
Κάποια στιγμή σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα και περνάω από ένα διπλανό τραπέζι όπου βλέπω μία μητέρα, με τους γονείς της και ένα πανέμορφο αγοράκι στο καρότσι.

Αυτήν την περίοδο είμαι ιδιαίτερα ευσυγκίνητος όταν βλέπω βρέφη, πιθανότατα λόγω της 2ης κόρης μου…
τους χαμογελάω, μου χαμογελάνε και επειδή με κοιτάξανε λίγο περίεργα σε φάση «τι θέλει αυτός» τους ρωτάω πόσο μηνών είναι. Μου απαντάει η κοπέλα «3,5 μηνών» και λέω «υπέροχα όσο η κορούλα που γεννήθηκε 20 Μαΐου». «Και ο δικός 28» μου απαντάει, γελάμε και μου λέει «να μας δώσεις το τηλέφωνο σου μήπως το χρειαστούμε». Γελάω και ρωτάω αν είναι το πρώτο παιδί και θέλει συμβουλές γιατί έχουμε δύο εμείς και μου απαντάει «όχι για να έχουμε νύφη για το γιο μας». Γελάμε όλοι μαζί και πηγαίνω στην τουαλέτα.

Μη με ρωτήσεις γιατί, τα αγόρια καμία φορά αφοδεύουμε με την πόρτα λίγο ανοιχτή.
Ακούω λοιπόν από έξω κάποιον να ρωτάει αν είναι κανείς στις ανδρικές τουαλέτες και κάποιον άλλο να απαντάει ότι μπήκε ένας κύριος. Η καθαρίστρια θα είναι σκέφτομαι και ρωτάει για να μπει να καθαρίσει (συνηθίζουμε εξάλλου να κάνουμε σενάρια στο μυαλό μας με ελλιπείς πληροφορίες).

Βγαίνοντας από την έξω πόρτα βλέπω αυτή την κοπέλα να περιμένει στην πόρτα και δίπλα της ένα ψηλό παλικάρι που ήταν ο υπεύθυνος του μαγαζιού.

Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει: «φέρε μου το κινητό που πήρες».
Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω τι συμβαίνει και στο ενδιάμεσο τη ρωτάω αν είναι αυτή η μητέρα που μίλησα έξω.
«Ναι» μου απαντάει, «που έχεις το κινητό που πήρες από το τραπέζι μας; Θα φωνάξω την ασφάλεια και θα πάρω την αστυνομία τηλέφωνο»

Νομίζω πως το βλέμμα μου που ήταν σαστισμένο (κάπως σαν την εικόνα το φαντάζομαι) προσπαθώντας να επεξεργαστώ την κατάσταση με ηρεμία και νηφαλιότητα τη μπέρδεψε.

«Εξαφανίστηκε το κινητό πάνω από το τραπέζι μας και είσαι ο μόνος που πλησίασε εκεί» συνεχίζει. Η αλήθεια είναι πως φαινόταν νευριασμένη αλλά περισσότερο σοκαρισμένη και μιλούσε σε πολύ ήρεμο τόνο και ευγενικά.
«Μάλλον κάνεις κάτι λάθος» απαντάω κάποια στιγμή ήρεμα.

Ξέρω ότι οι φίλοι μου από παλιά, οι γνωστοί μου και σίγουρα η γυναίκα μου θα απορούν με την ήρεμη αντίδραση. Ο παλιός Αλέξιος θα είχε βριστεί, τσακωθεί και θα είχε κάνει χαμό του τύπου ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τέτοια.

Συνεχίζει με τα ίδια λόγια και ότι πήγα στην τουαλέτα για να το κρύψω και διάφορα σενάρια και λέει στον υπεύθυνο να φωνάξει την ασφάλεια του mall και αυτή καλεί την αστυνομία.
Ο υπεύθυνος της λέει πως ο κύριος (εγώ) έχει έρθει και χθες και σήμερα στο μαγαζί και απότι βλέπω κάνει κάποιες επιχειρηματικές συναντήσεις. Και με κοιτάει με ένα βλέμμα μεταξύ συγγνώμης και δε ξέρω τι να κάνω.

Λέω στην κοπέλα με ηρεμία να κάνει ό,τι καταλαβαίνει, πως με έχει προσβάλλει και αν φωνάξει την αστυνομία θα αναγκαστώ να κάνω μήνυση για ηθική βλάβη. Και πως θα πάνω να κάτσω στο τραπέζι με τους συνεργάτες που με περιμένουν και θα βρίσκομαι εκεί.

Βγαίνοντας από την επόμενη πόρτα έρχεται προς τα πάνω και ο πατέρας της και μου λέει κάτι σε φάση «φέρε το κινητό που έκλεψες» και κάτι τέτοια που πραγματικά δεν πολυάκουσα. Και του απάντησα όμορφα ακριβώς το ίδιο που είπα και στην κοπέλα.

Κάθομαι σοκαρισμένος στη θέση μου και διηγούμαι στους συνεργάτες μου (που κατάλαβαν από το βλέμμα μου) τι ακριβώς συνέβη. Δεν έχει σημασία η στιχομυθία μας, απλά τους εξήγησα στην απορία τους πως είμαι τόσο ήρεμος και πόσο τρελός είναι ο κόσμος πως όλοι οι άνθρωποι όταν θυμώνουν και επιτίθενται είναι επειδή έχουν πονέσει. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος τόσο πιο ακραία η αντίδραση. Και πως αυτή η γνώση με βοηθάει να βλέπω την αντίδραση ως κάτι δικό της και όχι κάτι δικό μου.

Έκανα και τις αναπνοές μου και συνεχίσαμε την επιχειρηματική μας κουβέντα.

Ταυτόχρονα από το σημείο που καθόμουν έπιανε το μάτι μου τις κινήσεις στο μαγαζί. Εμφανίστηκε η ασφάλεια του mall, οι υπεύθυνοι του καφέ εξηγούσαν οι άνθρωποι ευγενικά τα δικά τους. Η κοπέλα πρέπει, αν δεν κάνω λάθος, να πήγε στις τουαλέτες να τσεκάρει αν το κινητό είναι κάπου κρυμμένο.

Μετά από λίγα λεπτά πλησιάζει στο τραπέζι και μου ζητάει ευγενικά αν μπορώ να πάω για να μου πει (κάνοντας μου νόημα πως δε θέλει να ακούσουν οι συνεργάτες μου κάτι).

Πλησιάζω και μου ζητάει συγγνώμη αν με προσέβαλλε και πως τρελάθηκε που χάθηκε το κινητό και πως ήμουν όντως ο μόνος που πλησίασε. Και πως της εξήγησαν από το μαγαζί πως είμαι πελάτης εκεί και προφανώς με παρεξήγησε. Και όσο μου λέει αυτά έρχεται και ο πατέρας της από δίπλα μου ζητάει συγγνώμη για το ύφος και αυτά που είπε. Του δίνω το χέρι και φεύγει. Η κοπέλα συνεχίζει λίγο ακόμα να απολογείται και να μου λέει πως ίσως πέρασε κάποιος και το πήρε πιο πριν και θα κάνει μία αίτηση στο καφέ για να δουν από τις κάμερες και πάλι συγγνώμη.

Και με πολλή αγάπη της λέω απλά πως το κατανοώ, πως είναι όλα εντάξει και την ρωτάω αν μπορώ να την πάρω μία αγκαλιά.
Μετά το ξάφνιασμα μου λέει ευχαρίστως και εκεί ολοκληρώθηκε το έργο.

Μία αγκαλιά μπορεί να λύσει κάθε παρεξήγηση.
Μία αγκαλιά μπορεί να πει τόσα περισσότερα από τα λόγια.
Μία αγκαλιά μπορεί να λυτρώσει και τους δύο ανθρώπους που την προσφέρουν.

Ξέρω πως όλο αυτό το ιδιαίτερα σοκαριστικό γεγονός υπάρχει λόγος που μου συνέβη και η δική μου ευθύνη είναι να ψάξω το μήνυμα και να πάρω το δικό μου μάθημα.

Με εκείνη την αγκαλιά ήθελα να της πω
«Σε ευχαριστώ. Θα το κοιτάξω».

Και για να κλείσω εύθυμα το μακροσκελές αυτό post…

…θα μου πει κάποιος τώρα, εδώ σήμερα στο Μουντομπάσκετ στα προημιτελικά η Γαλλία απέκλεισε τις ΗΠΑ και η Αργεντινή τη Σερβία αυτό που σου συνέβη σε σόκαρε… θα έχει τα κάποια δίκια του αυτός ο κάποιος.