αρχιτεκτονική

Περί Αρχιτεκτονικής

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Τα βιβλία πάντα είχαν τον τρόπο τους να μου εξάπτουν τη φαντασία. Από τα κόμιξ και τις συλλογές που κάναμε μικροί με τον αδερφό μου (και ακόμα συνεχίζουμε…) Μέχρι τη λογοτεχνία την επιστημονική φαντασία (διάβασα την τριλογία του άρχοντα των δαχτυλιδιών από μία παλιά έκδοση που βρήκα στη βιβλιοθήκη του παππού μου πριν 25 χρόνια) την περίοδο που πέρασα με τα ιστορικά μυθιστορήματα όταν γνώρισα τα βιβλία του Μίκα Βάλταρι Και μετέπειτα ως φοιτητής Αρχιτεκτονικής ερωτεύτηκα τα αρχιτεκτονικά ταξίδια και τα αρχιτεκτονικά βιβλία. Ταξίδια κάναμε μπόλικα μέχρι που δημιουργήσαμε και το καινοτόμο και κορυφαίο στο είδος του παγκοσμίως ArchiTravel (www.architravel.com) Αρχιτεκτονικά βιβλία ξεκίνησα από το πρώτο έτος να αγοράζω περνώντας ώρες στο τότε μεγαλύτερο στο είδος του βιβλιοπωλείο, τον Παπασωτηρίου (πριν βαρέσει κανόνι στην τελευταία κρίση). Τα αρχιτεκτονικά βιβλία είναι σαγηνευτικά γιατί έχουν μέσα εντυπωσιακές εικόνες, τα περισσότερα είναι σε περίεργα μεγέθη και σχήματα με πολύ καλές εκτυπώσεις και ιδιαίτερα εξώφυλλα. Σταδιακά άρχιζα να χτίζω την αρχιτεκτονική μου βιβλιοθήκη. Σε κάθε ταξίδι που πήγαινα έβρισκα το καλύτερο αρχιτεκτονικό βιβλιοπωλείο και ξετρύπωνα τοπικές εκδόσεις που δεν κυκλοφορούσαν αλλού. Μάζευα ειδικούς χάρτες μοντέρνας αρχιτεκτονικής από κάθε πόλη (η συλλογή είναι τεράστια). Και από κάθε έκθεση ή expo τους ειδικούς καταλόγους και σπάνιες εκδόσεις. Θυμάμαι να κουβαλώ τσάντες με βιβλία από κάθε πόλη του κόσμου στους δρόμους, με τα χέρια σχεδόν να ματώνουν και τις επικές συνομιλίες σε κάθε αεροδρόμιο για να μην πληρώνω υπέρβαρα… Αναμνήσεις μοναδικές που θα μείνουν για πάντα. Τα αρχιτεκτονικά βιβλία είναι όμως και ακριβά, πολύ ακριβότερα σε σχέση με τα λογοτεχνικά. Η εικόνα που βλέπεις είναι της αρχιτεκτονικής μου βιβλιοθήκης και όταν κάποια στιγμή με ρώτησε ένας φίλος πόσα χρήματα έχω ξοδέψει για όλα αυτά, απάντησα ότι δεν ξόδεψα τίποτε. Επένδυσα σε γνώσεις, εικόνες και συναισθήματα ένα μεγάλο πενταψήφιο νούμερο. Και θα το ξαναέκανα από την αρχή όλο αυτό. Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι βαθιά με την προσωπική ανάπτυξης έχω δημιουργήσει μία αντίστοιχη βιβλιοθήκη με βιβλία αυτού του κλάδου. Τα οποία φυσικά δεν είναι για την ομορφιά εκεί ή για να τα ομαδοποιώ κατά ύψος και χρώμα ως διακοσμητικά. Είναι εκεί για να διαβαστούν ή έχοντας ήδη διαβαστεί και έχοντας προσφέρει ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι πληροφορίας και πιθανής γνώσης. Το διάβασμα είναι τρόπος ζωής. Έχει δεκάδες θετικά να δώσει σε όποιον το επιλέξει και το χτίσει ως συνήθεια. Και ως τρόπο απόλαυσης, χαλάρωσης, προσωπικής εξέλιξης, καλλιέργειας της φαντασία και πνευματικού ταξιδιού. Μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή; ΝΑΙ είναι η απάντηση. Για να το βρεις όμως μπορεί να χρειαστεί να διαβάσεις εκατοντάδες. Και διαβάζοντας τα θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει μόνο ένα. Αλλά το καθένα σε βοηθάει να δημιουργήσεις ένα νέο, πιο εξελιγμένο και καλύτερα “ΕΙΜΑΙ”. Καλά διαβάσματα σε όλους μας λοιπόν! Αλέξιος

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Αρχιτεκτονικής, Ψηλά Κτίρια

Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΝΕΑ ΨΗΛΑ ΚΤΙΡΙΑ στην Αθήνα μετά από δεκαετίες!

Το αρχιτεκτονικό γραφείο Vandoros + Partners, με τον ειδικό στα ψηλά κτήρια στην Ελλάδα Αλέξιο Βανδώρο, συμμετείχε συμβουλευτικά* στο Σ.Ο.Α. (σχέδιο ολοκληρωμένης ανάπτυξης) για το “Ελληνικό” ως προς το κομμάτι των ψηλών κτιρίων. . Από το 2009 ο Αλέξιος είναι ο Regional Representative στην Ελλάδα του μεγαλύτερου παγκόσμιου οργανισμού για τα ψηλά κτίρια CTUBH (Οργανισμός για τα Ψηλά Κτίρια και τον Αστικό Σχεδιασμό). . Συμμετείχε με χαρά στο κάλεσμα της Lamda πριν 5 χρόνια, μαζί με την ομάδα των εξαιρετικών μελετητών από όλο τον κόσμο, για να συμβάλει στην τεκμηρίωση των 6 ψηλών κτιρίων στο project του Ελληνικού. . Με χαρά πλέον καλωσορίζουμε τα επόμενα νέα ψηλά κτίρια που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα! . Παραμένει επίκαιρο αυτό το βίντεο με το οποίο 4 χρόνια πριν ανοίξαμε (ξανά) τη συζήτηση με θέμα: “ΨΗΛΑ ΚΤΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ | Έχει έρθει η ώρα για μία σοβαρή συζήτηση;” . Μπορείς να το δεις εδώ: [embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=SMuHvuy-b4s[/embedyt] . . * (στο δωρεάν ebook “Personal Branding” περιγράφεται όλη η πορεία για το πως μία μακρά πορεία ενασχόλησης με τα ψηλά κτίρια οδήγησε σε αυτή τη συνεργασία… μπορείς να το διαβάσεις δωρεάν εδώ: https://alexvandoros.com/ebooks/) . .

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ένας άνθρωπος μπορεί, Περί Αρχιτεκτονικής

Τραμπάλα στα σύνορα Μεξικό – Αμερική

Όταν η αρχιτεκτονική ενώνει… Για να εικονοποιήσει την αμοιβαία σχέση μεταξύ των ανθρώπων ανάμεσα στο Μεξικό και την Αμερική ο αρχιτέκτονας Ronald Real δημιουργήσε ένα ζωντανό παιχνίδι με τραμπάλες πάνω στα σύνορα. Για να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι οι δράσεις στη μία πλευρά έχουν άμεσο αντίκτυπο σε αυτό που συμβαίνει στην άλλη πλευρά… Χτίζοντας σύνορα (στις χώρες, στα οικόπεδα, στα σπίτια) δε δημιουργούμε απαραίτητα καλύτερες σχέσεις. Σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη έχουμε τόσα κοινά προβλήματα, τόσες ομορφιές να μοιραστούμε. Τα όποια σύνορα ενισχύουν το Εγώ, ενώ όλη η ομορφιά και τελικά η λύση σε ό,τι και αν συμβαίνει είναι πάντα στο Εμείς! Η ενδιαφέρουσα ομιλία του αρχιτέκτονα στο Ted: www.ted.com/…/ronald_rael_an_architect_s_subversive_reimagi… “Δεν υπάρχουν δύο πλευρές που ορίζονται από έναν τοίχο. Αυτό είναι ένα ενιαίο τοπίο, χωρισμένο στη μέση”. Τι είναι τα σύνορα; Είναι μια γραμμή πάνω σε έναν χάρτη, ένας τόπος όπου οι πολιτισμοί αναμειγνύονται και συγχωνεύονται με όμορφους, μερικές φορές βίαιους και περιστασιακά γελοίους τρόπους. Και τι είναι ένας συνοριακός τοίχος; Μια υπερβολικά απλοϊκή απάντηση σε αυτή την πολυπλοκότητα, σύμφωνα με τον αρχιτέκτονα Ronald Rael. Στην ομιλία του ο Rael επανεπιβεβαιώνει το φυσικό εμπόδιο που διαιρεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό – δείχνοντας σατιρικά, αλλά σοβαρά, έργα τέχνης εμπνευσμένα από τα όρια και μας δείχνει τα σύνορα που δεν βλέπουμε στις ειδήσεις.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Uncategorized

❌ Εξαντλήσαμε τη γη – Ζούμε με δανεικά από τον πλανήτη…

Πιο νωρίς από ποτέ, η ανθρωπότητα εξάντλησε ήδη τους πόρους του πλανήτη για φέτος ???? Από σήμερα, 29 Ιουλίου, η ανθρωπότητα ζει με πίστωση από τον πλανήτη καθώς κατανάλωσε ήδη όλους τους φυσικούς πόρους που μπορεί να ανανεώσει η γη φέτος. Το πιo ανησυχητικό είναι πως η μέρα αυτή έφτασε δύο ολόκληρους μήνες νωρίτερα απ’ ό,τι πριν από είκοσι χρόνια και γενικά νωρίτερα από ποτέ. Τα παραπάνω ανακοίνωσε η μη κυβερνητική οργάνωση Global Footprint Network. «Η ανθρωπότητα καταναλώνει το τρέχον διάστημα τους πόρους του πλανήτη 1,75 φορές ταχύτερα» από τις δυνατότητες των οικοσυστημάτων να τους ανανεώνουν, υπογράμμισε η ΜΚΟ σε ανακοίνωσή της. «Εξαντλούμε το φυσικό κεφάλαιο του πλανήτη μας, θέτοντας σε κίνδυνο τη μελλοντική δυνατότητά του να αναγεννά» πόρους, προειδοποιεί η Global Footprint Network. Οι καταναλωτικές συνήθειες κατά χώρα παρουσιάζουν τεράστιες αποκλίσεις: έτσι, «το Κατάρ έφθασε την ημέρα υπέρβασης» των πόρων που του αναλογούσαν για φέτος «έπειτα από μόλις 42 ημέρες» μέσα στη χρονιά, αλλά «η Ινδονησία θα έχει καταναλώσει όλους τους πόρους [που της αναλογούν] για τη χρονιά έπειτα από 342 ημέρες», σημειώνει το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), οργάνωση που συνδέεται με το Global Footprint Network. Επιπλέον, «αν όλος ο κόσμος ζούσε όπως οι Γάλλοι, θα χρειαζόμασταν 2,7 πλανήτες» και 5 πλανήτες αν όλοι οι κάτοικοι του κόσμου υιοθετούσαν τον τρόπο που καταναλώνουν οι Αμερικανοί. Για να μετακινηθεί ξανά η λεγόμενη ημέρα υπέρβασης προς την 31η Δεκεμβρίου, το κύριο που πρέπει να γίνει είναι «να μειωθούν οι εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου», που αποτελούν αφ’ εαυτών «το 60% των οικολογικού μας αποτυπώματος», εκτιμά η WWF. «Μειώνοντας τις εκπομπές CO2 κατά 50%, θα μπορούσαμε να κερδίσουμε 93 ημέρες τον χρόνο, δηλαδή να φθάσει η ημέρα υπέρβασης στον Οκτώβριο», κατά την ίδια ΜΚΟ. «Μειώνοντας κατά το ένα δεύτερο την κατανάλωση ζωικών πρωτεϊνών, θα μπορούσαμε να αναβάλλουμε την ημέρα υπέρβασης κατά 15 ημέρες τον χρόνο» και, μειώνοντας τη σπατάλη τροφίμων περί το ένα δεύτερο κατά άλλες δέκα ημέρες, πάντα κατά τους υπολογισμούς του WWF. ………………….. Ο μικρός όμως αυτός πλανήτης είναι το σκάφος επάνω στο οποίο το ανθρώπινο είδος υπάρχει και με το οποίο ταξιδεύει μέσα στη σκοτεινή απεραντοσύνη. Είναι το σπίτι μας, στο οποίο είμαστε περιορισμένοι να ζήσουμε όσο η επιστήμη δεν θα μπορεί, εάν ποτέ το καταφέρει, να φτάσει και να ξεπεράσει τη φαντασία μας. Η πραγματικότητα αυτή καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε την επιβαλλόμενη μέριμνα γι’ αυτή τη Γη και το περιβάλλον της με βάση μια πλανητική, ολική θεώρηση. Σήμερα έχει έρθει πλέον η στιγμή για ένα συμβόλαιο σεβασμού και προστασίας ανάμεσα σε όλους που μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη. Δεν είναι πλέον θέμα απλού σεβασμού του περιβάλλοντος, αλλά διάσωσης της κοινής κατοικίας, την οποία δεν είμαστε οι μόνοι που μοιράζονται, αλλά είναι βέβαιο ότι είμαστε οι μόνοι που έχουν την ικανότητα και ίσως την επιπολαιότητα και την ανευθυνότητα να καταστρέψουν… …………. Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Global Footprint Network Πηγή: www.lifo.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Αρχιτεκτονικής

Πόλεις: Χωρίς δέντρα # Με δέντρα

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Το καλοκαίρι θα έρθει και πάλι και σε πολλές πόλεις του κόσμου το αστικό περιβάλλον θα είναι αφόρητο. Υπάρχουν τρόποι να κάνουμε τις πόλεις μας πιο δροσερές και ταυτόχρονα το περιβάλλον πιο υγιεινό και την αισθητική μας καλύτερη! Φυσικά ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Μπορώ να πετάω τα σκουπίδια μου στους κάδους. Μπορώ να μαζεύω τα περιττώματα του σκύλου μου. Μπορώ να σβήνω το τσιγάρο μου στις ειδικές θήκες. Μπορώ να κάνω ανακύκλωση. Μπορώ να πετάω τα σκουπίδια μου όταν οι κάδοι είναι άδειοι και όχι υπερχειλισμένοι. Μπορώ να ποτίζω τα λουλούδια της γειτονιάς μου. Μπορώ να διατηρώ το μπαλκόνι μου καθαρό. Μπορώ να περπατάω περισσότερο και να χρησιμοποιώ το αμάξι μου λιγότερο. Μπορώ να εξελίξω ενεργειακά το σπίτι μου για να μην καίω το aircondition όλο το καλοκαίρι ή το τζάκι όλο το χειμώνα αδιαφορώντας για τους έξω από το σπίτι μου. Μπορώ να μαζεύω ένα σκουπίδι αν το δω πεταμένο στο δρόμο. Μπορώ να τα κάνω όλα αυτά και όταν δε με κοιτάει κανένας… ΝΑΙ μπορώ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Αρχιτεκτονικής, Ψηλά Κτίρια

Η παράνοια της επένδυσης στο Ελληνικό

Στο κείμενο μου “Ψηλά κτίρια στην Αθήνα – Έχει έρθει η ώρα για μία σοβαρή συζήτηση;” πριν λίγους μήνες έγραφα ότι η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση και – δυστυχώς ή ευτυχώς– έχουν και οι δύο πλευρές και δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Με αφορμή την «συμβιβαστική» λύση του ΚΑΣ για το Ελληνικό και όλα όσα γράφονται και λέγονται αυτές τις μέρες θέλω να μοιραστώ τη δική μου οπτική γωνία. Τα τελευταία χρόνια ζούμε πολλές καταστάσεις παράνοιας σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα. Πριν σας παραπέμψω στο βίντεο για να δείτε τη συνέχεια θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία με ένα βατράχι… Ένα βατράχι τοποθετείται σε ένα δοχείο με νερό. Το νερό βράζει. Όπως είναι αναμενόμενο, το βατράχι αμέσως πηδά έξω από το νερό. Ακόμα κι αν το νερό στο δοχείο είναι λίγο και η στάθμη του χαμηλή, το βατράχι πηδά όσο πιο βίαια μπορεί και βγαίνει από το δοχείο. Το ίδιο βατράχι τοποθετείται σε ένα δοχείο με νερό. Αυτή τη φορά, η θερμοκρασία του νερού είναι ευχάριστη. Το βατράχι ξαπλώνει ευτυχισμένο, απολαμβάνοντας την εμπειρία. Το νερό στο δοχείο θερμαίνεται σταδιακά. Υπάρχουν στιγμές που το βατράχι ενοχλείται, αλλά δεν παρουσιάζει καμιά έντονη αντίδραση. Εγκλιματίζεται. Κάποια στιγμή το νερό αρχίζει να βράζει, οπότε και είναι πολύ αργά για το βατράχι να πηδήξει έξω το νερό. Ακινητοποιείται. Και το βατράχι βράζει… Ζωντανό. Κάπως έτσι θα παρομοίαζα την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Όσον αφορά τα περίφημα ψηλά κτίρια, όπως εξηγώ και στο βίντεο, έχει φτάσει η ώρα να δούμε σοβαρά και συνολικά το ζήτημα των ψηλών κτιρίων και όχι περιστασιακά μέσα από τα όποια συμφέροντα, τους όποιους αλτρουισμούς, την όποια καταστροφολογία και το όποιο πολιτικό πρίσμα. ………………………… Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο epixeiro.gr στην στήλη Culture Hub: www.epixeiro.gr/article/66232

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

in English, Περί Αρχιτεκτονικής

Brazil | A Perfect Trip for Architecture Lovers

Many people dream about visiting Brazil. We made our dream come true in our 2008 ArchiTravel trip to Rio, Brazilia and São Paulo. Rio is a city with a unique location, set between ocean, tropical forests and mountains. Architecturally we discovered a multilayered city from the colonial era to modernity that reinventing itself several times over with different architectural styles blended into each other. Rio is so much more than a one-note samba for celebration—the city and its environs are chock-full of great buildings, parks, promenades, restaurants, museums, and beaches, all imbued with a sense of joy and sensuality. Of course we visited the famous Maracanã Stadium to watch the final game of the season! Among architects – Oscar Niemeyer is the first thought connected to Brazil. The most known buildings by Niemeyer are in Brasilia, but in Rio we had the chance to see his evolution from his very first building, a small nursery school, to his last built work, the complex for the University FGV. We had the opportunity to visit the city of Niterói, located just across the water from Rio and one of his most interesting designs in its Museum of Contemporary Art, the MAC. In Niemeyer’s own words, the “architecture occurred spontaneously as a flower” jutting out from the edge of the rock to overlook the water. After you walk up a winding ramp into the building you can choose to look at the pretty panoramic vista across the bay, or enjoy some of Brazil’s finest contemporary art within. From Rio we flew to Brazilia where we admired the fluid and futuristic architecture of Oscar Niemeyer. Each one of us judged for himself whether the world’s first fully planned national capital has succeeded or failed in making Brazil the country of the future. Built in the late 1950s, Brasilia is one of the youngest capitals in the world. Designed and built with the knowledge and wisdom of two famous architects of thetime, it is today a functioning capital and a must-see for architects and urban planners. One of the most amazing structure in this city is the Cathedral of Brasília, a stunning, hyperboloid, hyperbolically cool structure, held up by 16 curved concrete columns arranged in a circular pattern, its gaps filled with stained glass. Inside, angelic sculptures hang from the ceiling to greet the faithful in prayer. One of the prettiest buildings in the nation’s capital city, Itamaraty Palace houses Brazil’s Ministry of Foreign Affairs, sports a large reflection pool, giant glass windows, and stately arches — designed in Niemeyer’s characteristic modernist style. With over 11 million inhabitants, São Paulo is one of the largest cities in the world and the most populous in the southern hemisphere and probably the most lively architectural scene in Brazil and numerous contemporary projects to be discovered. Many of them are manifestos of Brazilian modernity. In the 1930‘s Brazilian architects were inspired by European modern style and introduced it in Brazil. They adapted the modern principles to different social, structural and climatic conditions. Another very important style in São Paulo is Brutalism. Architects like Lina Bo Bardi, Paulo Mendes da Rocha and Vilanova Artigas formed the Paulista School, which is connected to the European Brutalism and created many unique and famous buildings such as the Art Museum of São Paulo MASP, the Sculpture Museum MuBe and the Faculty of Architecture. We had an amazing panoramic view of the city from the roof top of Hotel Unique with its special swimming pool. In São Paulo we spent some time during our last day to visit the Ibirapuera Park, an absolutely stunning marriage of modern design and native vegetation.. Every major city in every major country has its great park, and its formal design and layout — spearheaded by Oscar Niemeyer on the architecture front and landscaped by Otávio Augusto de Teixeira Mendes — were effectively São Paulo’s answer to Central Park. Rio, Brazilia and São Paulo was the perfect travel combination for architecture lovers. ………….. Original text in DestinaTions website: www.architravel.com/destinations/a-perfect-travel-for-architecture-lovers

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

in English, Περί Αρχιτεκτονικής

Brazil | The Contradictions of Architecture

I have been an architecture traveller for many years. Brazil was the first place to visit that had no significant modern architectural interest, besides the city of Brazilia and Niemeyer’s works. Rio de Janeiro is probably the city with the best geophysical location in the world. The contradiction between the sea, the coast and the natural settings is unique. We had the chance to view Copacabana and Ipanema almost empty due to the weather, experiencing the natural beauty in comparison with the blocks of high rises on the other side of the road. Whoever thinks that the giant statue of the Christ the Redeemer atop Corcovado Mountain is overestimated can visit it to understand why it is one of the New Seven Wonders of the World. Watching a final game between Botafongo and Flamingo in Maracana gave every traveler an unforgettable experience of this monumental stadium. Visiting the favelas of Rio, joining a State protected tour, one could feel the biggest contradiction in Brazil and learn how these small villages expand using their own ‘anonymous architecture’. The Museum of Modern Art and the ‘ufo shaped’ Contemporary Art Museum gave us a first touch with the great work of Oscar Niemeyer. Landing on Brazilia, you can see the airplane city’s shape that was planned and developed in 1956 with Lúcio Costa as the principal urban planner and Oscar Niemeyer as the principal architect. Although it is a World Heritage Site by Unesco, as an architect I felt completely out of scale. Brazilia was an ambitious project by president Kubitschek which failed. The zoning that was applied in this city turned out to be its disaster due to the obligatory use of car for any transfer. Oscar Niemeyer has designed some of his most beautiful and pioneering buildings here, but this is not enough for a whole city to be functional. One can say that the superquadras (The residential zones of the inner city are arranged into “superblocks”, groups of apartment buildings along with a prescribed number and type of schools, retail stores, and open spaces) are the only successful design paradigms in this use of modernist architecture on a grand scale. We visited the famous Monumental Axis both days. On the first day there was a big fiesta celebrating the annual city anniversary. Thousands of people had filled out this colossal area having fun. On the second day a melancholic empty concrete plaza stood there, surrounded by beautiful half-empty federal district and municipal buildings. Sao Paolo is a huge and dangerous city. Viewing the city from the top of Edificio Copan the mass of multi color skyscrapers is disappointing. Many interesting modern architecture buildings can be found in Sao Paolo, like the unique MASP, the Pinacoteca do Estado, the Museum of Sculpture and Galeria Leme by ‘Pritzker prized’ Paulo Mendes da Rocha and Oscar Niemeyer’s buildings. What was really exciting was the SESC Pompéia complex. This multi-cultural space which is funded by the union of workers and is used as a club only by them is a paradigm of social and collective effort. It was also the first time that a lot of non-architects joined this trip. In the end they were all delighted with the idea of architecture traveling and went back to their daily lives wealthier. Alex Vandoros Find out more about ArchiTravel Destinations: www.architravel.com/destinations/the-contradictions-of-architecture/

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Αρχιτεκτονικής

Μία εμπειρία από την “πόλη της αμαρτίας”

Η φετινή αρχιτεκτονική εκδρομή που οργανώσαμε με το ArchiTravel ήταν στην Αμερική, στις πόλεις Λος Άντζελες, Λας Βέγκας και Σαν Φρανσίσκο. Η αλήθεια είναι ότι το Λας Βέγκας για μένα ήταν περισσότερο ένα “αναγκαίο κακό” για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι καθαρά εμπορικός. Όταν μία ομάδα ανθρώπων ταξιδεύει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα και φτάνει μέχρι εκεί, θέλει να δει και την “πόλη της αμαρτίας”. Αυτό φυσικά κρύβει συνήθως πολλά αρνητικά “οχήματα” για να καλυφθούν ορισμένες ανικανοποίητες ανάγκες από τις έξι βασικές, καθολικές ανάγκες που οδηγούν όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αλλά σε ένα άρθρο αρχιτεκτονικού περιεχόμενου δε θέλω να ξεφύγω προς αυτή την κατεύθυνση. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μόνο έτσι μπορούσαμε να επισκεφθούμε το Grand Canyon, το οποίο πραγματικά άξιζε τον κόπο. Το πρώτο συναίσθημα μπαίνοντας στην πόλη με το λεωφορείο ήταν αποστροφή. Μεγάλες κλίμακες, κακές απομιμήσεις κτιρίων, μνημείων ή ακόμα και πόλεων, υλικά μη συμβατά με το ευρύτερο αστικό περιβάλλον, τεράστιες οθόνες παντού και γενικότερα μία εικόνα που δεν ήθελα καν να φωτογραφήσω. Μόλις ξεκινήσαμε την περιήγηση στην πόλη η εμπειρία ήταν σοκαριστική. Για να βρούμε το σταθμό του μετρό έπρεπε να διασχίσουμε ένα ολόκληρο ξενοδοχείο από μέσα υποχρεωτικά και πιο συγκεκριμένα μία θάλασσα από ρουλέτες, τραπέζια πόκερ και μπλακ τζακ, φρουτάκια όλων των χρωμάτων και σχημάτων και πολλών τυχερών παιχνιδιών που αγνοούσα την ύπαρξη τους.. Ατελείωτες αίθουσες με παρατεταγμένα μηχανήματα και τραπέζια, μία λαοθάλασσα τζόγου μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι στον ορίζοντα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένιωσα πραγματικά να πνίγομαι και να θέλω να βγω έξω από αυτό τον ψεύτικο σκοτεινό και άχρονο κόσμο.. Στους δρόμους της πόλης υπήρχε μία αντίστοιχη κατάσταση. Για να διασχίσεις μία διασταύρωση έπρεπε να διασχίσεις 1-2 ξενοδοχεία και τα ατελείωτα καζίνο τους. Στο ξενοδοχείο μας, που ήταν από τα “μικρά”, η χωρητικότητα ήταν κοντά στα 10.000 δωμάτια με 8-9.000 υπαλλήλους. Δίπλα σε κάθε ξενοδοχείο υπήρχαν πολυώροφα κτίρια – παρκινγκ μόνο για το υπαλληλικό προσωπικό. Και όλα αυτά σε μία πόλη στη μέση της ερήμου με μοναδικό “προϊόν” το τζόγο και την αμαρτία. Άνθρωποι υπέρβαροι, καταναλώνουν φαγητά σκουπίδια, σε τιμές πανάκριβες, τζογάροντας όλη μέρα είτε για να καλύψουν την αβεβαιότητά τους είτε με την ελπίδα ότι αυτοί είναι που θα κερδίσουν το καζίνο και θα βρουν την “τύχη” τους. Άνθρωποι που καλύπτουν την ανάγκη της σύνδεσης, κάνοντας παρέα με τους “συμπαίκτες” τους στη ρουλέτα ή ενάντια στον γκρουπιέρη. Νομίζω ότι εν τέλει κυριάρχησαν δύο συναισθήματα. Η θλίψη για τους συνανθρώπους μας αλλά και για το ανθρώπινο είδος. Ο τρόμος για το μέλλον. Διότι η εικόνα συνολικά μου θύμιζε τη σκηνή του Μάτριξ με τις κάψουλες και τους ανθρώπους-μπαταρίες που συντηρούν το Λεβιάθαν. Στο γκρουπ που συνταξιδεύαμε υπήρχαν όλων των ειδών οι απόψεις. Ορισμένοι ενθουσιάστηκαν και ήθελαν να κάτσουν άλλη μία εβδομάδα εκεί. Άλλοι εντυπωσιάστηκαν και κράτησαν απλά μία καλή εμπειρία. Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μοιραστεί τη δική του οπτική για αυτή την πόλη όποιος/α την έχει επισκεφθεί! ………………. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Epixeiro.gr > www.epixeiro.gr/article/62883

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Αρχιτεκτονικής

Υπάρχει χώρος για ψηλά κτίρια στην Αθήνα;..

Έχει έρθει η ώρα για μία σοβαρή συζήτηση; Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση και – δυστυχώς ή ευτυχώς– έχουν και οι δύο πλευρές και δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Η δημοφιλής αυτή φράση εκφράζεται συνήθως σε καταστάσεις διαφωνίας, όταν όλα τα μέρη που διαφωνούν αδυνατούν να συμφωνήσουν… Για να γίνει όμως μία ουσιαστική συζήτηση πάνω σε μία θεματική, είναι βασική προϋπόθεση οι συμμετέχοντες σε αυτήν να έχουν μελετήσει (καταρχήν) το θέμα και να έχουν ορισμένες στοιχειώδεις γνώσεις για αυτό. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) αποτελεί μία πραγματικότητα ότι όλοι έχουν άποψη για όλα χωρίς να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να εκφέρουν άποψη. Η προσωπική μου στάση είναι πως «Γνώμη δικαιούται να έχει μόνον αυτός που έχει γνώση» όπως είπε κάποτε ο Πλάτωνας. Με αφορμή τη δημόσια διαβούλευση για το Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) για το Μητροπολιτικό Πόλο Ελληνικού – Αγ. Κοσμά θεωρώ πως είναι μία ευκαιρία να ανοίξουμε ξανά τη συζήτηση περί τηςκατασκευής ή μη ψηλών κτιρίων στη χώρα μας και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα. Πριν από 10 χρόνια έγραφα σε ένα εκτενές άρθρο μου: «Πρόκειται για μια χώρα όπου ο αφορισμός των ψηλών κτιρίων (για τους όποιους λόγους) έχει οδηγήσει στο ίσως πρωτοφανές παγκοσμίως φαινόμενο, όχι μόνο της μη κατασκευής τους αλλά και στην πλήρη ανυπαρξία οποιασδήποτε σκέψης πιθανής εφαρμογής τους – ακόμα και από την αρχιτεκτονική κοινότητα. Βασική θέση αυτού του κειμένου είναι ότι χρειάζεται άμεσα μια πρόταση η οποία να έχει σοβαρές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη (Μηχανικοί – Πολιτικοί – Πολίτες – κ.α.) ότι στην ιστορική και τεχνολογική πορεία κάθε πολιτισμού και της χώρας στην οποία εκφράζεται, υπάρχουν ορισμένα στάδια τα οποία πρέπει να ακολουθούνται.» Και σε κάποιο άλλο σημείο εκείνου του άρθρου: «Το θέμα δεν είναι ούτε κατασκευαστικό (αν είναι δηλαδή ακριβότερο το μέταλλο από το σκυρόδεμα, αν υπάρχουν σεισμοί, και λοιπές δικαιολογίες), ούτε αισθητικό (εκτός και αν υπάρχει κάποιος πολίτης που πιστεύει ότι η εικόνα των πόλεων μας αρμόζει στην αισθητική του – ίσως και να αρμόζει δυστυχώς…), ούτε νομικό (με ένα απλό προεδρικό διάταγμα ύστερα από υπερψήφιση στη Βουλή και οποιαδήποτε περιοχή μπορεί να αποκτήσει ειδικούς όρους δόμησης). Δε χρειάζεται καν να πειραματιστούμε πρώτα δοκιμαστικά με τα ψηλά κτίρια, γιατί υπάρχει τέτοια διεθνής εμπειρία που είναι εξαιρετικά απίθανο να αποτύχει μια οργανωμένη μορφή ανάπτυξης τους. Κι όμως δεν τολμάει κανείς πολιτικός να το προτείνει, φοβούμενος το πολιτικό κόστος. » Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε μέσα σε μία κακή για την Ελλάδα οικονομική και κοινωνική συγκυρία, όπου τα πάντα στο μεταξύ ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί (αν και για την περίπτωση του Ελληνικού η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ως προς το τίμημα), να έχει φτάσει η ώρα να δούμε σοβαρά και το ζήτημα των ψηλών κτιρίων. Είχα την τύχη να συμμετέχω, μαζί με την εταιρία μας Vaco Group, στην ομάδα μελέτης αυτού του μεγαλόπνοου σχεδίου και πιο συγκεκριμένα στην θεωρητική τεκμηρίωση της παραγράφου 3.Γ του άρθρου 2 του νόμου 4062/2012 σχετικά με «Ύψος κτιρίων και εγκαταστάσεων» για το ύψος των κτιρίων και εγκαταστάσεων του Μητροπολιτικού Πόλου. Όσο τρέχει η έγκριση του ΣΟΑ και οι υπόλοιπες διαδικασίες δε δύναμαι να αναλύσω την άποψη μου πάνω στο συγκεκριμένο masterplan και στα ψηλά κτίρια που προτείνονται να κατασκευαστούν εντός αυτού. Μπορώ όμως να εκφράσω την άποψη μου γενικότερα. Ναι, είμαι υπέρ της κατασκευής ψηλών κτιρίων στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα. Ναι, τα ψηλά κτίρια έχουν πάρα πολλά πλεονεκτήματα. Όπως φυσικά έχουν και πολλά μειονεκτήματα. Και για τα χαμηλά κτίρια όμως ισχύει το ίδιο. Ναι, τα ψηλά κτίρια μπορούν να αποτελέσουν κτίρια τοπόσημα με όλα τα πλεονεκτήματα που δημιουργούν τα τοπόσημα σε μία πόλη. Το ζήτημα ήταν και παραμένει, πως αν υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός για το που θα χωροθετηθούν εντός του αστικού ιστού, πόσα κτίρια θα γίνουν και σε τι αποστάσεις μεταξύ τους, τι μέγιστα ύψη θα έχουν, τι επιπτώσεις θα έχουν στο μικροκλίμα και στο περιβάλλον γενικότερα, τότε τα ψηλά κτίρια μπορούν να αποτελέσουν μία πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θα βάλει ξανά την Αθήνα στους παγκόσμιους αρχιτεκτονικούς χάρτες, που θα απασχολήσει ξανά (θετικά αυτή τη φορά) τα διεθνή μέσα, που θα αποτελέσει πόλο έλξης, που θα βάλει το δικό της λιθαράκι στο να προκύψει η περίφημη και από όλους πιπιλισμένη «ανάπτυξη». ………………. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Epixeiro.gr > www.epixeiro.gr/article/59917

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ετικέτα: αρχιτεκτονική

Περί Αρχιτεκτονικής

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Περί Αρχιτεκτονικής, Ψηλά Κτίρια

Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΝΕΑ ΨΗΛΑ ΚΤΙΡΙΑ στην Αθήνα μετά από δεκαετίες!

Ένας άνθρωπος μπορεί, Περί Αρχιτεκτονικής

Τραμπάλα στα σύνορα Μεξικό – Αμερική

Uncategorized

❌ Εξαντλήσαμε τη γη – Ζούμε με δανεικά από τον πλανήτη…

Περί Αρχιτεκτονικής

Πόλεις: Χωρίς δέντρα # Με δέντρα

Περί Αρχιτεκτονικής, Ψηλά Κτίρια

Η παράνοια της επένδυσης στο Ελληνικό

in English, Περί Αρχιτεκτονικής

Brazil | A Perfect Trip for Architecture Lovers

in English, Περί Αρχιτεκτονικής

Brazil | The Contradictions of Architecture

Περί Αρχιτεκτονικής

Μία εμπειρία από την “πόλη της αμαρτίας”

Περί Αρχιτεκτονικής

Υπάρχει χώρος για ψηλά κτίρια στην Αθήνα;..

Who we are

Comments

Media

Cookies

Embedded content from other websites

Who we share your data with

How long we retain your data

What rights you have over your data

Where your data is sent