Αυτό που με εντυπωσιάζει κάθε χρόνο στην περίοδο των αποκριών είναι πως πολλοί άνθρωποι δεν ντύνονται απλά, αλλά το ζουν μέχρι το τελευταίο τους κύτταρο.
Ο αγέλαστος δικηγόρος γίνεται για λίγο μία σέξι νοσοκόμα, η σοβαρή κυρία μετατρέπεται σε Τσάρλι Τσάπλιν ή στη Ζήνα με ένα μαστίγιο…
Πώς μπορεί όμως κάποιος να πετύχει μία τέτοια πειστική μεταμόρφωση μπαίνοντας στο χαρακτήρα και παίζοντας αυτό το νέο ρόλο μόνο για λίγες ώρες;
Αυτό το έθιμο του γλεντιού, της ψυχαγωγίας του «μασκαρέματος» και της μεταμφίεσης, είναι από τις αρχαιότερες «Διονυσιακές γιορτές» των Ελλήνων, όπου οι άνθρωποι μεταμφιέζονταν, χόρευαν, τραγουδούσαν πίνοντας κρασί και το κέφι έφτανε στο κατακόρυφο προς τιμή του Διόνυσου. Τι είναι αυτό όμως που το φέρνει μέχρι τις μέρες μας και το διατηρούμε με τόσο κέφι;
Ως παιδιά, όλοι έχουμε βιώσει κάποιες στιγμές απογοήτευση επειδή κάποιες ανάγκες μας δεν ικανοποιήθηκαν και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους για να τις ικανοποιήσουμε. Όταν ντυνόμαστε Ζορό ή πειρατής ή Νταρτανιάν κλπ., υποσυνείδητα θέλαμε να εκδηλώσουμε κάποια συναισθήματα και κάποιες συμπεριφορές μέσω των οποίων νιώθαμε σημαντικοί. Αυτά που περισσότερο θέλαμε και είχαμε ανάγκη να πάρουμε από τους άλλους ήταν η προσοχή και η αγάπη τους και προκειμένου να το πετύχουμε αυτό, όλοι μας υιοθετούσαμε κάποιους συγκεκριμένους ρόλους που προκαλούσαν το ενδιαφέρον των άλλων.
Ως ενήλικοι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί σε ρόλους που είτε πράγματι δεν έχουν επιλέξει συνειδητά, είτε πιστεύουν πως τους έχουν επιβληθεί από τους άλλους και αυτό τους προκαλεί καθημερινά έντονα αρνητικά συναισθήματα.
Συχνά ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους άλλους, αλλά πολλές φορές και με τον εαυτό μας, όταν δεν έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα όπως θέλουμε εμείς οι ίδιοι ή όπως επιθυμούν οι άλλοι για να μας δώσουν την αποδοχή και την αγάπη τους.
Έτσι την περίοδο των αποκριών πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν είτε το εσώτερο παιδί τους που θέλει να παίξει και ο ρόλος του “σοβαρού” που παίζουν δεν τους το επιτρέπει, είτε μια καταπιεσμένη και βαθιά θαμμένη πλευρά του εαυτού τους, είτε μία πτυχή της προσωπικότητας τους που φοβούνται πως θα τους γελοιοποιήσει αν την εκδηλώσουν στην καθημερινότητα τους.
Αυτό που είναι καλό πάντως να θυμόμαστε την οποιαδήποτε στιγμή που ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους ρόλους μας γιατί δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, είναι ότι εμείς μπορούμε και έχουμε την δύναμη να αποφασίσουμε να απαλλαγούμε από τον κάθε ρόλο που μας στερεί την αυθεντικότητά μας ή μας οδηγεί να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις των άλλων και του εκάστοτε περιβάλλοντος.
Μπορούμε πάντα να βάλουμε εκ νέου τους όρους της διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε αυτό που μας ζητούν και σε αυτό που θέλουμε να δώσουμε!
Η βάση για να το πετύχουμε αυτό, και μπορούμε όλοι να το πετύχουμε, είναι να γνωρίσουμε ποιοι είναι οι ρόλοι που παίζουμε στη ζωή μας, πως τους αποκτήσαμε και πως μπορούμε να τους αλλάξουμε. Δεν έχει ενδιαφέρον να το μάθουμε;
αλέξιος βανδώρος
…………….
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog του ΑποφασίΖΩ > https://goo.gl/vyinYk
EL 
EN 