H Βασίλισσα Ελισάβετ, 91 ετών σήμερα, είναι η μακροβιότερη μονάρχης στον κόσμο και έδωσε πρόσφατα για πρώτη φορά μια συνέντευξη, έχοντας απέναντί της κάποιον δημοσιογράφο, που της έκανε ταυτόχρονα ερωτήσεις. Αυτή η σπάνια εμφάνισή της ενθουσίασε και με το παραπάνω τους Βρετανούς και τα μέσα ενημέρωσης, που την βρήκαν ιδιαιτέρως προσιτή, ειλικρινή και με έντονη αίσθηση του χιούμορ. Το πρώτο που κρατάω από αυτή την είδηση είναι πως ο δημοσιογράφος Alastair Bruce, που καλύπτει όλα αυτά τα χρόνια θέματα του Παλατιού, την πολιορκούσε επί 22 χρόνια για να του δώσει μία συνέντευξη. Και τα κατάφερε! Αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα για όσους πιστεύουν ότι η επιμονή είναι βασικό γνώρισμα όλων των επιτυχημένων ανθρώπων. (Κι αυτό βέβαια είναι μια αλήθεια που την έχουμε δει να αποδεικνύεται στην πράξη.) Γιατί η επιμονή έχει να κάνει με τη σταθερή προσήλωση σε μια πορεία δράσης, σε μια ιδέα, ή σε ένα σκοπό, παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες ή την αποθάρρυνση που μπορεί να νιώθουμε. Η επιμονή σε συνδέει με τη δέσμευση, την αυτοπειθαρχία και τη δράση. Σου δίνει τη διάθεση να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες με ηρεμία χωρίς να παραπονιέσαι ή να ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους. Έχει την ικανότητα να μας κάνει να ψάχνουμε τρόπους για να περάσουμε μέσα από τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο μας, χωρίς να ψάχνουμε δικαιολογίες για να τα αποφύγουμε. Όταν επιμένουμε στο στόχο μας, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και δεν τα παρατάμε εύκολα! Το δεύτερο που έμεινε στη σκέψη μου είναι το γεγονός πως στη συνέντευξή της η Βασίλισσα Ελισάβετ, καθώς θυμάται λεπτομέρειες για την στέψη της που έγινε πριν από 65 χρόνια, κάνει αστεία για το μέγεθος και το βάρος του στέμματος… «Ευτυχώς με τον πατέρα μου έχουμε το ίδιο σχήμα κεφαλιού. Αλλά μόλις το φορέσεις πρέπει να στέκεσαι εκεί με τον ίδιο τρόπο. Απλά να μένεις εκεί. Δεν μπορείς να κοιτάξεις χαμηλά όταν βγάζεις κάποιο λόγο, αλλά πρέπει να σηκώνεις το χαρτί με τον λόγο σου ψηλά. Επειδή αν δεν το κάνεις θα σπάσει ο λαιμός σου και θα πέσει κάτω το στέμμα», λέει για την κορώνα της, που έχει βάρος περίπου 1.2 κιλά. «Οπότε καταλαβαίνετε πως υπάρχουν μερικά μειονεκτήματα στις κορώνες, αλλιώς είναι πολύ σημαντικά πράγματα», συνεχίζει. Σε άλλο σημείο λέει πως η βόλτα στους δρόμους του Λονδίνου, μέσα στη χρυσή άμαξα και από το Παλάτι του Μπάκιγχαμ ως το Αββαείο του Ουέστμινστερ, όπου έγινε η στέψη, ήταν «φρικτή» γιατί το όχημα δεν είχε καθόλου καλές αναρτήσεις… Παράλληλα προσθέτει, πως το φόρεμα που φορούσε ήταν τόσο βαρύ που όταν κλήθηκε να περπατήσει στο διάδρομο του Αβαείου, κάποια στιγμή «κόλλησε» και δεν μπορούσε να προχωρήσει εμπρός. Ίσως τώρα να σκέφτεστε: «πω πω προβλήματα που έχει ο κόσμος»… Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα μπορούμε να πούμε πως για τον άνθρωπο αυτό, που έχει μεγαλώσει σε ένα τέτοιο -ιδανικό για πολλούς- περιβάλλον και έχει δημιουργήσει τις δικές του αξίες και πεποιθήσεις μέσα σε αυτό, πιθανότατα να είναι και αυτά πραγματικά προβλήματα. Το γεγονός είναι πως κάτι που εσύ αυτή τη στιγμή βιώνεις ως πρόβλημα, ίσως, κάποιος άλλος το βιώνει ως τύχη. Κι αυτό που εσύ βιώνεις ως αποτυχία, κάποιος άλλος ίσως να το βίωνε ως εμπειρία ή μάθημα που τον έκανε καλύτερο. Αυτό που εσύ βιώνεις ως αδιέξοδο, κάποιος άλλος ίσως το βιώνει ως ευκαιρία για αλλαγή. Αν εξαιρέσουμε τα ουσιαστικά σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, οι υπόλοιπες συνθήκες, θα μπορούσαν να θεωρηθούν προβλήματα ή προκλήσεις ή οτιδήποτε άλλο, μέσα από την υποκειμενική ματιά του καθενός. Το σίγουρο είναι πως πάντα θα υπάρχουν προβλήματα, εάν εμείς συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε προς εκείνη την κατεύθυνση του προβλήματος και όχι προς τις πιθανές του λύσεις. Ακόμη και στον παράδεισο να βρεθούμε, πολύ σύντομα ίσως πούμε «είναι ωραία, αλλά…» Μόλις αρχίζει να μπαίνει το «αλλά», τότε ξεκινάει το πρόβλημα. Μια μόνιμη αέναη αναζήτηση του «καλύτερου» που όταν το οδηγεί το ανικανοποίητο, δεν σταματάει ποτέ και βιώνει συνέχεια προβλήματα. Δεν σταματάει ποτέ; Δυστυχώς ποτέ. Εσύ πόσο ικανοποιημένος είσαι με αυτά που ήδη έχεις; Γιατί εάν δεν είμαι ικανοποιημένος με αυτά που έχω ήδη δεν θα είμαι ποτέ ικανοποιημένος όσο περισσότερα κι αν αποκτήσω. Γιατί έτσι έχω μάθει να σκέφτομαι. Είναι θέμα νοοτροπίας. Η δική σου νοοτροπία ποια είναι; Απολαμβάνεις αυτά που έχεις ενώ παράλληλα εξελίσσεσαι ή νιώθεις έλλειψη; Κοιτάς προς το πρόβλημα ή προς την λύση; Ή μήπως χρησιμοποιείς ευφυής δικαιολογίες; Ο Αντώνης Καλογήρου στο βιβλίο του «η Δυναμική της Επιτυχίας» γράφει την ιστορία ενός καθηγητή πανεπιστημίου στην Αμερική που έδωσε κάποτε μία διάλεξη για τον αλκοολισμό και τα προβλήματα που δημιουργεί. Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα υπήρχε και μία ομάδα τριάντα πέντε περίπου αλκοολικών, τους οποίους είχαν φέρει από ένα κοντινό ίδρυμα με την ελπίδα να βοηθηθούν από εκείνα που θα άκουγαν. Ο καθηγητής σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι και ζήτησε να του φέρουν δύο ποτήρια. Έβαλε στο ένα ποτήρι νερό και στο άλλο αλκοόλ, άνοιξε το κουτάκι, και αφού ζήτησε την προσοχή του ακροατηρίου έβγαλε ένα ζωντανό σκουλήκι, το έβαλε μέσα στο ποτήρι με το νερό και είπε: «Προσέξτε, σας παρακαλώ, τις προσπάθειες που θα κάνει το σκουλήκι για να βγει από το ποτήρι και κοιτάξτε τι θα γίνει στη συνέχεια». Ύστερα πήρε με ένα τσιμπιδάκι το σκουλήκι και το έβαλε στο ποτήρι με το αλκοόλ. Το σκουλήκι, όπως ήταν φυσικό πέθανε ακαριαία. Στη συνέχεια ο καθηγητής ρώτησε το ακροατήριο του: «Τι καταλάβατε από αυτό που έγινε τώρα;». Τότε πετάχτηκε ένας από την ομάδα των αλκοολικών και του είπε: «Εγώ κατάλαβα ότι όταν πίνω, σκοτώνω τα μικρόβια». Όλοι μας βλέπουμε καθημερινά τον κόσμο που έχουμε μέσα μας. ………… Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο epixeiro.gr: www.epixeiro.gr/article/76573
EL 
EN 