Κάπου ανάμεσα στα Φιλιατρά και την Κυπαρισσία, στο γραφικό ψαροχώρι του Αγρίλη Μεσσηνίας, στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, βρίσκεται ένα κάστρο που μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από μια άλλη εποχή.
Ίσως και από μια άλλη διάσταση θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από το πόσο παράταιρο είναι σε σχέση με το γύρω περιβάλλον του.
Ένα κάστρο που θυμίζει παραμύθι και ακριβώς επειδή πρόκειται περί «ονόματος και πράγματος», αναφερόμαστε στο Κάστρο των Παραμυθιών. Πρόκειται για ένα κάστρο τόσο εντυπωσιακό και παραμυθένιο, που αν σας έλεγε κανείς «κλείσε τα μάτια μέχρι να φτάσουμε» και τα ανοίγατε μόνο όταν θα φτάνατε στις πύλες του, θα νομίζατε πως βρίσκεστε στη Disneyland.
Πράγματι, ο δωρητής του, εμπνευστής του, και -σε μεγάλο βαθμό- δημιουργός του, ο γιατρός Χαράλαμπος Φουρναράκης ή κατά κόσμον Χάρρυ Φουρνιέ, δημιούργησε ένα αποτέλεσμα που όμοιό του, δεν υπάρχει.
Συνδυάζοντας αταίριαστες τοπικά και χρονικά ιστορίες, και μπλέκοντας κυριολεκτικά διάφορα θέματα από την ελληνική και δυτική ιστορία και μυθολογία, φτιάχτηκε «για να θυμίζει σε όλους μας, έτσι με τη θωριά του, τα παραμύθια που γλυκά μάς έλεγε η γιαγιά μας».
Ο χρόνος δε, μοιάζει να σταματά καθώς ο επισκέπτης μπορεί να δει θεματικές ενότητες από τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Στο Κάστρο, το οποίο ολοκληρώθηκε περίπου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα θα θαυμάσει κανείς μεγαλοπρεπείς πυργίσκους, πανοπλίες ιπποτών, πολεμίστρες, οικόσημα, έναν τεράστιο Δούρειο Ίππο που παλιότερα λειτουργούσε ως βιβλιοθήκη, μεγάλες φιγούρες του Ποσειδώνα και της Αθηνάς και πολλά άλλα αξιοθέατα τόσο στην αυλή του, όσο και στο εσωτερικό του.
Αξίζει να αναφέρουμε πως στο πέρασμα των δεκαετιών, το κάστρο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στις γύρω περιοχές και πρόλαβε να λειτουργήσει ως χώρος θεατρικών και εικαστικών παραστάσεων, μουσείο, χώρος αναψυχής και περιπάτου ακόμα και ως ξενοδοχείο.
Τεράστιο και επιβλητικό, μυστηριώδες και… απόκοσμο, το κτίσμα αυτό προκαλεί στον επισκέπτη ένα αλλόκοτο συναίσθημα· ένα περίεργο κράμα νοσταλγίας, ρομαντισμού, απελπισίας για το ακατάληπτο των «μπλεγμένων» ιστοριών του και οργής.
Ίσως μάλιστα το τελευταίο, να είναι και το κυρίαρχο, βλέποντας έναν τόσο πρωτότυπο και ξεχωριστό χώρο να είναι αφημένο στη σήψη και τη φθορά του χρόνου, υπομένοντας παράλληλα κάθε είδους βανδαλισμό από ασυνείδητους επισκέπτες (σκουπίδια, graffiti, φθορά αντικειμένων). Πιθανότατα, σε κάποια άλλη χώρα του δυτικού κόσμου, αυτό το ιδιαίτερο δημιούργημα, για άλλους πρωτότυπο για άλλους κιτς, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει έναν all-year πόλο έλξης για τους ταξιδιώτες, δεν θα ερχόταν ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση. Αλίμονο όμως.
Ο Σύλλογος που το διαχειρίζεται δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στα έξοδα της συντήρησης και τις αναγκαίες διευθετήσεις ώστε να αξιοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και γίνεται έκκληση να το αναλάβει ο δήμος Τριφυλίας, μήπως και βρεθεί μια λύση.
Πάντως ακόμη και με την αφρόντιστη όψη του, τη χορταριασμένη αυλή του και τα σπασμένα του στολίδια, το Κάστρο των Παραμυθιών, όσο φτωχικό κι αν δείχνει πλέον, παραμένει πανέμορφο και σαγηνευτικό. Όπως έλεγε μάλιστα και ο Χάρρυ Φουρνιέ, «Μέτρα τον άνθρωπο όχι με τα λεφτά του, ούτε και με τις γνώσεις του ακόμη, αλλά με το ποσόν της ευτυχίας που χαρίζει στους συνανθρώπους του».
Ίσως λοιπόν να μην βιώνει την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος του, ενώ μόλις τρία με τέσσερα αυτοκίνητα να το προσεγγίζουν σε καθημερινή βάση, ωστόσο αυτό το νοσταλγικό ευτυχισμένο χαμόγελο που χαρίζει στους ελάχιστους ρομαντικούς τύπους που το επισκέπτονται με τις οικογένειές τους, είναι ανεκτίμητο…
EL 
EN 