-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Η Νάντια με ρώτησε και της απάντησα.
-Σας παρακαλώ εσείς οι δύο μη μιλάτε…
-Μόνο εμείς μιλάμε; Τις άλλες μπροστά δεν τις βλέπετε, κυρία;
-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σας παρακαλώ να σταματήσετε γιατί ενοχλείτε την τάξη.
-Σπύρο, είναι η τρίτη φορά που έρχεσαι καθυστερημένος. Την επομένη θα πάρεις απουσία την πρώτη ώρα…
-Εγώ πάντως δε φταίω… Δε φταίω, κυρία, είχε…
-Είχε κίνηση στο δρόμο. Πετάχτηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ο Σπύρος μένει απέναντι από το σχολείο…
-Είχε… κλειδώσει την πόρτα ο φύλακας… και μέχρι να ξεκλειδώσει…
-Αν ερχόσουν στην ώρα σου, η πόρτα θα ήταν ανοιχτή.
-Η μάνα μου άργησε να με ξυπνήσει… τι φταίω εγώ…
-Γιάννη, την ώρα του διαγωνίσματος τα βιβλία είπαμε να βρίσκονται στην τσάντα…
-Δεν έχω βιβλίο, κυρία…
-Κι αυτό πώς βρίσκεται κάτω από το θρανίο σου, ανοιχτό;
-Έκανα… επανάληψη, στο διάλειμμα…
-Μα κάτι είπα, πριν αρχίσουμε…
-Δε σας άκουσα, κυρία. Τι φταίω εγώ;
Διαβάζοντας την παραπάνω ιστορία στο διαδίκτυο, η οποία πιθανότατα να είναι και πραγματική, μου έφερε στη μνήμη ιδιαίτερα γνώριμες εικόνες και στιχομυθίες από τα σχολικά μου χρόνια. Σκέφτηκα πόσες φορές όλοι μας έχουμε ακούσει ή έχουμε χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια: «Δεν είναι δικό μου λάθος, δεν φταίω εγώ. Μην κατηγορείς εμένα».
Στους περισσότερους ανθρώπους κάποιος ή κάτι φταίει για τις τωρινές συνθήκες της ζωής τους και αποδίδουν ανάλογα αυτές τις ευθύνες: στη μάνα, στον πατέρα, στους πολιτικούς, στον τρόπο που τους μεγάλωσαν, στην ατυχία που τους δέρνει, στην κρίση, στη χώρα που γεννήθηκαν, στον ανάδρομο Ερμή…
Είναι μια κοινή ιστορία να αναζητούμε στους άλλους τις αιτίες για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι πετάνε εκεί τις ευθύνες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, για τις επιθυμίες που δεν έζησαν, για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, την οικονομική τους κατάσταση και μύρια άλλα. Ο άλλος ή οι άλλοι έχουν αναλάβει το ρόλο του ‘κακού’ στη ζωή. Αν τους ρωτήσεις τι θα συνέβαινε αν δεν ήταν τόσο κακός ο μπαμπάς, η γυναίκα, το αφεντικό, ο προϊστάμενος, το κράτος, οι Γερμανοί, η πεθερά ή όποιος άλλος η απάντηση θα ήταν πως η ζωή τους τότε θα ήταν υπέροχη! Ότι δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και ότι όλα θα κυλούσαν τουλάχιστον ομαλότερα.
Βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή μπορεί να παρουσιάζει πολλές προκλήσεις και σίγουρα πολλές εμπειρίες μπορούν να προκαλέσουν πόνο. Σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ δελεαστικό η αιτία της δυστυχίας μας να προκαλείται από όλους αυτούς τους άλλους. Όλοι μας θα θέλαμε οι άλλοι να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό. Να συμπεριφέρονται όπως πρέπει. Να μας δίνουν αυτό που θέλουμε και έχουμε ανάγκη.
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: «Αν υπήρχε ένας τρόπος να αλλάξεις τους άλλους, θα ήθελες να τον μάθεις;»
Αν θέλεις να μάθεις τον τρόπο επικοινώνησε μαζί μου εδώ: plirofories00@gmail.com
………………..
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ενότητα “για συζήτηση” στο ΑποφασίΖΩ:
EL 
EN 