Δε θυμάμαι να έχω γράψει ποτέ κάτι για κάποιον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή. Χθες το πρωί δέχθηκα ένα τηλεφώνημα για έναν άνθρωπο που έφυγε από καρδιά στα 50 κάτι χρόνια του και νιώθω την ανάγκη να πω δύο λόγια για αυτόν.
Πόσο εύκολο είναι στα λόγια να λέμε ότι το δόσιμο είναι μία πράξη εκπληκτική όταν γίνεται ανιδιοτελώς και χωρίς να περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα. Και το απόλυτο παράδειγμα είναι πάντα η αιμοδοσία, όπου ο δότης δε γνωρίζει, και δε μαθαίνει ποτέ, σε ποιον έχει καταλήξει το αίμα που δίνει και άρα δε μπορεί να περιμένει τίποτε ως ανταπόδοση. Ένας άνθρωπος που γνώρισα από κοντά μόλις μία φορά στη ζωή μου, και αυτό πριν λίγους μήνες, με βοήθησε καταλυτικά σε ένα από τα προκλητικότερα θέματα της ενήλικης ζωής μου, χωρίς καν να με έχει δει ποτέ. Ταυτόχρονα βοήθησε ένα στενό συγγενικό μου πρόσωπο σε ένα εξίσου πολύ σοβαρό προσωπικό θέμα, χωρίς να έχει μαζί μας ούτε επαγγελματική, ούτε ερωτική, ούτε καν φιλική σχέση. Παλιότερα αναρωτιόμουν γιατί το κάνει αυτό και, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έκανα διάφορα σενάρια στο νου μου… Όταν τελικά ολοκληρώθηκαν όλα μας τα θέματα και αρκέστηκε σε ένα ευχαριστώ που του δώσαμε μέσα από την καρδιά μας, τότε κατάλαβα πως ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν πραγματικά ανιδιοτελώς χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του πέρασα πάρα πολύ γρήγορα από το στάδιο του θυμού και της αδικίας (γιατί να φύγει ένας τόσο καλός άνθρωπος σε νέα ηλικία) και στη συνέχεια έκανα μία όμορφη σκέψη. Ο άνθρωπος αυτός είμαι σίγουρος ότι αποτέλεσε ένα φωτεινό παράδειγμα δοσίματος και αγάπης σε πολλούς ακόμα ανθρώπους και εμένα προσωπικά με έκανε να νιώσω στην πράξη το αληθινό πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς…
αλέξιος
EL 
EN 