Καλοκαίρι 1989.
Εγώ 6 χρονών και ο αδερφός μου 5.
Οι γονείς μας έχουν την έμπνευση να αποκτήσουν ένα σπίτι στη Χαλκιδική για τις καλοκαιρινές διακοπές.
Ενώ δεν είχαμε δικό μας σπίτι στη Θεσσαλονίκη.
Σε έναν οικισμό 70 σπιτιών που μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Μία σοφή, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, επιλογή.
Εκεί ξεκινήσαμε να περνάμε τα καλοκαίρια μας.
Από τη μέρα που έκλειναν τα σχολεία μέχρι να ανοίξουν.
3 μήνες χαράς, ξενοιασιάς και απόλαυσης.
Μαζί με το άγιο πλάσμα αυτού του κόσμου που είναι η θεία Μαρία.
Η θεία του πατέρα μας που έχασε τον άνδρα της κάπου κοντά στη γέννηση μου, δεν απέκτησε δικά της παιδιά αλλά είχε τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ παιδιά. Εμάς.
Η θεία είναι 98, ζει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται.
Της είπα κάποτε πως θα περιμένει να μου σιδερώσει το γαμπριάτικο κοστούμι και μετά μπορεί να φύγει αν θέλει.
Πριν λίγες μέρες με πήρε αγκαλιά και μου είπε: “Με έχει κοροϊδέψει το ξέρεις;”
“Γιατί;” τη ρωτάω.
“Γιατί έκανες αυτό το σύμφωνο συμβίωσης και δε σου σιδέρωσα το παντελόνι και ακόμα περιμένω.
Γέλασα.”
Γέλασε και αυτή.
Έχεις δρόμο ακόμα της λέω.
Και της έδωσα στην αγκαλιά το νεώτερο από τα δισέγγονα της, τη Διώνη μας που είναι 15 μηνών.
Περίεργο πράγμα η ζωή.
Να γίνεται η 98χρονη ένα με το 1χρονο και να επικοινωνούν.
Τα καλοκαίρια λοιπόν μπαίναμε σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Στο Τρίκορφο σταδιακά ήρθαν πολλές οικογένειες, γέμισε ο οικισμός και ήμασταν πάνω από 30 παιδιά.
Τρεις φουρνιές.
Οι “μεγάλοι”, εμείς και τα “μικρά”.
Οι μεγάλοι έπαιζαν μπάσκετ με αντίπαλους τους άλλους οικισμούς και εμείς κάναμε κερκίδα.
Κυνηγούσαμε και τις μπάλες στη θάλασσα γιατί το συρματόπλεγμα μπήκε πολλά χρόνια μετά.
Εμείς παίζαμε πολλά από εκείνα τα παλιά παιχνίδια.
Μακριά γαϊδούρα και το αγαπημένο “αγιούτο” (κρυφτοκυνηγητό)
Σε έναν οικισμό τόσων στρεμμάτων, μπορεί να περνούσαν ώρες μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι.
Κάποιες φορές κρυβόμασταν στα σπίτια μας, τρώγαμε κιόλας και ακόμα μας έψαχναν.
Υπήρχε ασφάλεια.
Αυτοκίνητα δεν πολυπερνούσαν, στη συνέχεια πεζοδρομήθηκε κιόλας.
Η παραλία είναι στο 1 λεπτό με τα πόδια.
Η θάλασσα είναι αβαθής, ιδανικό για τα παιδιά.
Και πεντακάθαρη από πάντα έως τώρα.
Με τα παιδιά ήμασταν όλη μέρα.
Όταν λίγο μεγαλώσαμε, καβαλούσαμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε μέχρι τη Γερακινή (3-4 χλμ) από τον “πίσω δρόμο” για να πάρουμε ψωμί ή για βόλτα.
Υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη από τους γονείς.
Και αυτό έγραψε μέσα μας πολύ.
Αγνές φιλίες καλοκαιρινές.
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν ανέλυσα με τα παιδιά του Τρικόρφου δεν κάναμε παρέα το χειμώνα.
Ούτε βρισκόμασταν (πλην 1-2 που ήταν οικογενειακοί φίλοι πριν πάμε εκεί).
Ήταν σα να έχουμε το δικό μας Χόγκουαρτς όπου πηγαίναμε τα καλοκαίρια μέσα από μία μαγική πύλη.
Θυμάμαι αμυδρά και κάτι Ολλανδούς που ερχόντουσαν και έφερναν διάφορα “παράνομα” δυναμιτάκια και πυροτεχνήματα που τα αγοράζαμε κρυφά από το χαρτζιλίκι μας.
Είναι τόσες οι ιστορίες από το Τρίκορφο που αξίζει να γίνουν βιβλίο κάποια στιγμή.
Κάπου στα 18, ως φοιτητές και παίζοντας τα καλοκαίρια συνέχεια σε τουρνουά beach volley, το αφήσαμε κάπως στην άκρη το Τρίκορφο.
Υπήρξαν καλοκαίρια που μπορεί να περάσαμε και μόνο λίγες μέρες από εκεί να δούμε τη μητέρα μας.
Λίγο μετά το είχαμε απλά για ύπνο για να πηγαίνουμε κάθε μέρα στα μπιτσόμπαρα όλη μέρα.
Ωραίες εποχές και αυτές.
Εκεί ήταν που ζήσαμε κυρίως και με τους θείους μας.
Και τη θεία Αθηνά.
Τότε που ήταν στα καλά της.
Πριν ολισθήσει στο δύσβατο δρόμο που διάλεξε σε αυτή τη ζωή και πριν μας αφήσει.
Εκεί ζήσαμε και έρωτες και απογοητεύσεις και παίξαμε “μπουκάλα” και “θάρρος ή αλήθεια” και κάναμε νόμιμα και παράνομα beach parties.
Και πλέον πάμε εκεί με τα παιδιά μας.
2 εγώ, 2 ο αδερφός μου, από 2 η Λένα, η Δέσποινα, η Έλσα, η Μαρία που μένουν στα διπλανά σπίτια.
Σχεδόν δε χωράμε πλέον.
31 χρόνια μετά.
Είναι τόση η ευγνωμοσύνη να τα βλέπεις να τρέχουν στην πλατεία που μεγαλώσαμε.
Να κολυμπάνε στην ίδια θάλασσα.
Κάποια στιγμή φέτος εξηγούσα στη Νεφέλη μου στην παραλία πως ήταν όταν ο μπαμπάς και ο θείος έκαναν μπάνιο εκεί όταν ήταν μικρά παιδιά.
Ένα δάκρυ κύλησε.
Χαράς, αγάπης και ευγνωμοσύνης.
Λέγεται ότι η ευτυχία είναι ένα σύνολο στιγμών.
Όταν οι στιγμές αυτές είναι στο ίδιο μέρος το άθροισμα δεν είναι αριθμητικό.
Ούτε καν γεωμετρικό.
Είναι εκθετικό προς το άπειρο.
Ευγνωμοσύνη σε αυτούς τους 2 ανθρώπους που όχι μόνο μας μεγάλωσαν και μας πρόσφεραν απλόχερα τόση αγάπη, αλλά μας έδωσαν και την ευκαιρία να έχουμε αυτό το δικό μας μαγικό παράδεισο.
EL 
EN 
ΜΑΡΙΝΑ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟΥ
2 Σεπτεμβρίου, 2020Αλέξιε υπέροχο! Γεμάτο συναισθήματα, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Πολλά μπράβο!!!