Δεν βλέπουν τα μάτια μας τον κόσμο.

Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι στ’ αλήθεια γύρω μας, αλλά μέσα στο μυαλό μας. Δεν βλέπουν τα μάτια μας τον κόσμο. Το μυαλό μας είναι που τον βλέπει. Λέμε ότι κάτι «το είδα με τα μάτια μου», ενώ πρέπει να λέμε ότι «τα μάτια μου το είδαν» και έπειτα «εγώ το συνειδητοποίησα (ποίησα συν είδηση), διότι εγώ είμαι το μυαλό μου, και τα μάτια μου στέλνουν το σήμα στο μυαλό μου, το μυαλό μου επεξεργάζεται την εικόνα και τελικά την «βλέπω» (δηλαδή κοιτώ μέσα στο σινεμά του μυαλού μου). Βλέπω τον κόσμο με τα μάτια του νού μου και όχι με τα εξωτερικά μου μάτια, ο οφθαλμός είναι απλώς ένα μέσο που συμμετέχει στην όλη διαδικασία. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες αισθήσεις μου.

Ό,τι βλέπω και αισθάνομαι είναι μέσα στο κεφάλι μου.

Ας εξηγήσω λίγο καλύτερα την διαδικασία:

Κατά τα φαινόμενα, υπάρχει μπροστά μου ένα «αντικείμενο» (κάτι που «αντίκειται»), ή, για να είμαι πιο ακριβής, ένα χωροχρονικό συμβάν. Οι ακτίνες του φωτός που ανακλούν πάνω σ’ αυτήν την δέσμη ύπαρξης ή σ’ αυτό το ενεργειακό σύμπλεγμα, ταξιδεύουν μέχρι τον φακό του ματιού μου, ο οποίος, σαν όλους τους φακούς, τις αντιστρέφει, και ο αμφιβληστροειδής μου καταγράφει την αντεστραμμένη «εικόνα». Δεν βλέπω τα πράγματα αναποδογυρισμένα, επειδή ο αμφιβληστροειδής είναι μέρος του συνεργατικού συστήματος οφθαλμού-εγκεφάλου, και πριν αποκτήσω συνειδητή αντίληψη του ενεργειακού συμπλέγματος που βλέπω, ο εγκέφαλος μου έχει ήδη επεξεργαστεί και ερμηνεύσει το οπτικό σήμα, με το σύστημα ταξινόμησής του : το οποίο συμπεριλαμβάνει μία ολόκληρη κυκλοφορία σύνδεσης με το γενικό σύστημα γεωμετρικών συντεταγμένων που ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί για να καταχωρεί τα δεδομένα –παράλληλα με την διεργασία έρευνας και αναφορικής σύνδεσης με δεδομένα που κρίνονται συγγενικά, για διάφορους πολύπλοκους λόγους.

Όταν αυτή η αστραπιαία διαδικασία ολοκληρωθεί, τότε εγώ «βλέπω» το αντικείμενο. Το βλέπω μέσα στο κεφάλι μου! Σε ένα εσωτερικό σινεμά…

Δηλαδή, ας το πούμε έτσι: ο εγκέφαλος μού το παίζει σε βίντεο!

Επιπλέον, αυτό σημαίνει ότι βλέπω τα γεγονότα και τα αντιλαμβάνομαι, με κάποια χρονική καθυστέρηση. Δεν βλέπω το συμβάν σε real time…

Όταν θέλω να δω απείρως πιο πολύπλοκα πράγματα από αυτό το απλό χωροχρονικό συμβάν ή ενεργειακό σύμπλεγμα που είναι ένα απλό αντικείμενο, όπως όταν θέλω να δω μία τεράστια σύνθεση από τέτοια που εγώ την ονομάζω «περιβάλλον» ή «κόσμο», η παραπάνω διαδικασία είναι απείρως πιο πολύπλοκη, και συμπεριλαμβάνει μία απείρως πιο πολύπλοκη επεξεργαστική επέμβαση.

Επίσης, ανάλογα με την περίσταση, ο εγκέφαλος κρίνει ποια θα είναι και η τελική ερμηνεία του χωροχρονικού συμβάντος ή της πολύπλοκης σύνθεσης των χωροχρονικών συμβάντων… Απλοποιημένα, αυτή είναι η διαδικασία.

Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι κατάλαβαν αμέσως την παραπάνω εξήγηση. Άλλοι, νομίζουν ότι επιτέλους το κατάλαβαν στ’ αλήθεια την εκατοστή φορά που θα τους το εξηγήσουν. Κατά την γνώμη μου και από την πείρα μου, κανείς δεν το καταλαβαίνει στ’ αλήθεια μέχρι να κάνει κάποια πειράματα, τα οποία το μετατρέπουν σε ζωηρή εμπειρία. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα το να προτείνω όλα αυτά τα πειράματα, αλλά μπορώ εδώ να προτείνω ένα και να ενθαρρύνω τον αναγνώστη μου να το δοκιμάσει ο ίδιος:

Ζήτα την συνεργασία ενός φίλου σου στο πείραμα, και πες του να αγοράσει μία εφημερίδα την οποία εσύ δεν της έχεις ρίξει ούτε μία ματιά.

Πηγαίνετε σε μια μεγάλη αίθουσα (αν δεν είναι εύκολο, πηγαίνετε σε ένα πάρκο). Κάθισε σε μία καρέκλα και βάλε τον φίλο σου να σταθεί μπροστά σου με την εφημερίδα, αλλά να μην σου δείξει το πρωτοσέλιδο. Να σταθεί μπροστά σου κρατώντας την εφημερίδα ανοιχτή προς το μέρος σου, δείχνοντάς σου ένα τυχαίο δισέλιδο, έτσι ώστε να βλέπεις τους μεγάλους τίτλους και να τους διαβάζεις. Κι έπειτα ζήτησε του να οπισθοχωρήσει αργά συνεχίζοντας να κρατά την εφημερίδα, ώσπου να απομακρυνθεί με αυτόν τον τρόπο προς το βάθος του σαλονιού ή της αίθουσας ή του πάρκου, σε αρκετά μεγάλη απόσταση, τόση ώστε εσύ πλέον να μη διακρίνεις καλά τους τίτλους ή να έχουν θολώσει τελείως. Δεν μπορείς να διαβάσεις τίτλους εφημερίδας από αυτήν την απόσταση. Ζήτα από τον φίλο σου να γυρίσει για πρώτη φορά την πρώτη σελίδα προς το μέρος σου: το πρωτοσέλιδο με τους τίτλους του.

Θα διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς να διαβάσεις τι γράφουν, εξαιτίας της απόστασης, οι τίτλοι δεν θα είναι ξεκάθαροι. Τότε, ο φίλος σου, που συνεχίζει να κρατά την εφημερίδα στην ίδια πόζα, πρέπει να διαβάσει φωναχτά έναν από τους πρωτοσέλιδους τίτλους που σου δείχνει.

Τότε, ξαφνικά, θα «δεις» τον τίτλο τελείως καθαρά!

Ο τίτλος, ως δια μαγείας, θα εμφανιστεί καθαρά για σένα.

Θα διαβάσεις τους τίτλους όχι επειδή τους βλέπεις καθαρά, αλλά επειδή ενημερώθηκε ο εγκέφαλός σου που πλέον τους προβάλλει για σένα.

Προσοχή: διαβάζοντας τα παραπάνω γι’ αυτό το πείραμα, το ζήτημα δεν γίνεται τόσο ξεκάθαρα και τόσο καλά κατανοητό όσο αν εκτελεστεί πρακτικά το πείραμα…..

……………………..

(Απόσπασμα από το βιβλίο “ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ από την Καθημερινή Πραγματικότητα” – Παντελής Β. Γιαννουλάκης – εκδ. Αόρατο Κολλέγιο. Από το κεφάλαιο: “Ένα Βήμα Έξω από το Matrix”)