Μία κούνια μόνη…

Πάντα μου αρέσει να δημιουργώ χρόνο και να ανακαλύπτω διαδρομές στη φύση και να περιπλανιέμαι χωρίς προορισμό.

Προχωρώντας πλάι στο ποτάμι και ακολουθώντας κάποια σημάδια στο μονοπάτι βρήκα ξαφνικά αυτήν την κούνια.

Που κάποιος είχε αφιερώσει χρόνο, μεράκι και λίγα υλικά για να την κατασκευάσει.

Για τα παιδιά του, για τα παιδιά του χωριού, για κάποιο μεγάλο παιδί όπως εγώ που θα τη βρει καταλάθος και θα κάνει κούνια μόνος του στη μέση του πουθενά;

Για μένα καλλιτέχνης είναι κάθε άνθρωπος που δημιουργεί οτιδήποτε, και ας μην το μάθει ποτέ κανείς.

Μόλις ολοκλήρωσα το ενδιαφέρον βιβλίο του Σεθ Γκόντιν, όπου καταθέτει τους λόγους για τους οποίους αν ακολουθήσεις το μονοπάτι του καλλιτέχνη θα ξεχωρίσεις και θα κάνεις τη διαφορά.

Οι αληθινοί πρωτοπόροι επενδύουν στην εμπιστοσύνη, την πρωτοτυπία, την ηγεσία και τις ιστορίες που αξίζει να διαδοθούν. Και υποστηρίζει με πάθος γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεις τη δουλειά σου σαν τέχνη.

Η τέχνη δεν είναι ούτε γονίδιο ούτε κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο.

Είναι μια συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει οποιοσδήποτε έχει ένα όραμα που οι άλλοι δεν έχουν, και το σθένος να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Μετά από καιρό αντί να κάνω κούνια τα κορίτσια μου, κούνησα λίγο τον εαυτό μου. Και άξιζε τον κόπο…