Γύριζα προχθές το βράδυ με το αυτοκίνητο από Πανόρμου προς Ελληνικό.
Αν και ήταν περασμένες 11 και ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η καραντίνα τα αυτοκίνητα στο δρόμο ήταν αρκετά.
Στρίβω δεξιά από τη Λ. Μεσογείων προς την Κατεχάκη και είναι το φανάρι κόκκινο στη διασταύρωση με την Κοκκινοπούλου.
Βλέπω ένα περιπολικό να έρχεται από τον κάθετο δρόμο και να σταματάει απότομα μετά το φανάρι, να στρίβει δεξιά, να βγάζει αλάρμ και να σταματάει μπροστά στη διάβαση όπου ήταν ένας πατέρας (με μάσκα) με τα δύο μικρά του παιδιά, ηλικίας το πολύ 6 ετών.
Παραδέχομαι ότι έκανα μία φευγαλέα σκέψη ότι σταματάνε για να δουν αν έχει μαζί του χαρτιά ή αν έχει στείλει μήνυμα. Ευτυχώς κράτησε δευτερόλεπτα αυτή η μίνι φλυαρία του νου. Κατεβαίνουν οι δύο αστυνομικοί γρήγορα από το περιπολικό, πηγαίνουν προς τον άνδρα, κάτι του λένε.
Στη συνέχεια παίρνουν ο καθένας από ένα παιδικό ποδήλατο στο χέρι, ο άντρας πιάνει τα 2 του παιδιά από τα χέρια και προχωράνε γρήγορα μέχρι το διάζωμα ανάμεσα στις 2 κατευθύνσεις της Κατεχάκη. Περιμένουν να ανάψει το φανάρι για να περάσουν ασφάλεια στην απέναντι πλευρά…
Ανάβει πράσινο το δικό μας φανάρι, βάζω ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο βλέποντας τους να συνομιλούν καθώς περιμένουν να περάσουν απέναντι.
Ναι υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να βοηθήσουν το συνάνθρωπο.
Ναι υπάρχουν αστυνομικοί που επιλέγουν να σταματήσουν, χωρίς να τους ζητηθεί, για να βοηθήσουν έναν πατέρα στις 11 το βράδυ.
Ναι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν όλα.
Το καλό και το καλό.
Το όμορφο και το άσχημο.
Το δίκαιο και το άδικο.
Το ερώτημα είναι: εγώ ποια επιλέγω να βλέπω;
αλέξιος
EL 
EN 