Την περασμένη εβδομάδα ταξιδέψαμε για πρώτη φορά οι δυο μας με την πρώτη μου κόρη τη Νεφέλη στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη της φορά σε αεροπλάνο και η πρώτη φορά που φεύγει μακριά από τη μαμά σε ταξίδι.
Από πολλές απόψεις ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία.
Από αυτές που σε ωριμάζουν ως πατέρα και ως άνθρωπο.
Από αυτές που νικάς διάφορους προσωπικούς φόβους και απολαμβάνεις καταστάσεις για πρώτη φορά.
Μέσα σε όλα τα υπέροχα που βιώσαμε ήρθε και μία δυνατή πρόκληση.
Μία ξαφνική αδιαθεσία με εμετούς και σχεδόν αφυδάτωση.
Η διαχείριση της Νεφέλης μοναδική και μπορώ να γράψω τόσα πολλά για αυτό το παιδί και το θάρρος του.
Χρειάστηκε να πάμε στο νοσοκομείο το απόγευμα για να τη δει η γιατρός στα επείγοντα για να σιγουρευτούμε ότι δε θα αφυδατωθεί και ότι δεν είναι κάτι σοβαρό.
Παίξαμε, γελάσαμε, κάναμε τη συμφωνία μας ότι η γιατρός δε θα βάλει το ξυλάκι στο στόμα και εν τέλει διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε κάτι σοβαρό και πήραμε τις οδηγίες μας για το τι να κάνουμε στο σπίτι.
Φεύγοντας, με την άκρη του ματιού μου είδα αυτό το μοναδικό θέαμα.
Εναν υπέροχο ουρανό σα ζωγραφιά και αυτή την αρχιτεκτονική προεξοχή να “σκίζει” τον ουρανό με μία τέτοια τεράστια δυναμική.
Γιατί το μέλλον θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει να διασχίσουμε τη δική μας πορεία.
Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Να προσφέρουμε όσα παραπάνω μπορούμε στους αγαπημένους μας.
Και όχι μόνο.
Σε όσους παραπάνω ανθρώπους μπορούμε.
Γιατί όλοι είμαστε ΕΝΑ.
Κλείνω με ένα κείμενο που βρήκα κάποτε και δεν έχω την πηγή για να την αναφέρω:
– Πιάσε μου το χέρι και πάμε, της είπε απλώνοντας της το χέρι της.
– Που πάμε;
– Προς το Φως!
– Φοβάμαι, της είπε διστακτικά.
– Τι φοβάσαι;
– Αν δεν τα καταφέρω; Το παρελθόν με καταδιώκει. Έχω κάνει λάθη. Δεν ξέρω αν μου αξίζει το Φως.
– Είμαι εγώ εδώ. Δεν έχεις κάτι να φοβάσαι πια. Κανένα παρελθόν δεν έχει επιρροή και δύναμη επάνω σου πλέον. Και όσο για τα λάθη… Για ποια λάθη μου μιλάς; Ακόμα να τα μάθεις; Δεν υπάρχουν λάθη. Όλα γίνονται σωστά. Άκουσε με. Δίπλα δίπλα θα περπατάμε. Θα σου κρατώ το χέρι για όσο το χρειάζεσαι, και στην πορεία θα δεις πως οι φόβοι σου τελικά ήταν ανύπαρκτοι, μικροί, ασήμαντοι, μπροστά σε όλα αυτά που είσαι και που μπορείς να καταφέρεις.
Εκείνη κοντοστάθηκε και την ρώτησε…
– Γιατί με βοηθάς;
– Γιατί εγώ και εσύ είμαστε ένα! Κάθε τι που κάνω για εσένα, το κάνω και για εμένα! Μπορεί να φαίνεται ότι σου δίνω, αλλά στην πραγματικότητα παίρνω.
– Πώς γίνεται αυτό;
– Είμαστε Ένα! Όταν δίνω Αγάπη σε εσένα, είναι σαν να την δίνω πίσω στον ίδιο μου τον εαυτό. Σου δίνω όλα αυτά που επιθυμώ για εμένα. Επιθυμώ να είμαι Αγάπη! Οπότε εγώ και εσύ θα δημιουργήσουμε την Αγάπη στην Ζωή μας, μέσα από τις επιλογές μας, τις πράξεις μας, τους ίδιους μας τους εαυτούς!
Γιατί πιστεύω πως μαζί μπορούμε να φτάσουμε στο Φως. Σαν συνοδοιπόροι. Σαν συνταξιδιώτες. Πλάι πλάι. Μέσω της Αγάπης! Πάμε; Τι λες;
– Ναι! Είμαι έτοιμη. Τέλος το δράμα. Τέλος ο πόνος. Τέλος το σκοτάδι και οι φόβοι. Λέω ναι στο καινούργιο. Λέω ναι στο Φως και την Αγάπη! Φύγαμε…
Και εκεί… πιασμένες χέρι χέρι, ξεκίνησαν το υπέροχο ταξίδι τους προς το Φως!
– Αλέξιος
photo 
alex Vandoros
EL 
EN 