“Αυτή την καταπληκτική εμφάνιση δεν την πέτυχε με τους μύες, αλλά με την ψυχή του.”
Επιλέγω να μη συμμεριστώ τα εκατοντάδες αστεία, παρατηρήσεις και σχόλια για τους “ελληνάρες” που ξαφνικά έμαθαν και τένις και κάθονται Κυριακή βράδυ να δουν τον Τσιτσιπά. Επιλέγω να θυμηθώ το μακρινό 1987 (εντάξει δε θυμάμαι ακριβώς, 4 χρονών ήμουν…) όπου μία ολόκληρη χώρα έμαθε και αγάπησε το μπάσκετ και από τότε ξεκίνησαν γενιές ολόκληρες να ασχολούνται πιο ενεργά με το σπορ με αποτέλεσμα να γίνει η Ελλάδα μία από τις Ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο!
Μαζί με τις επιτυχίες αυτές έφερε πολλά καλά και η ανάπτυξη της αθλητικής παιδείας και κουλτούρας σε όσους ασχολούνται ενεργά με κάποιο σπορ. Στο άλλο άκρο της ράβδου βέβαια υπάρχει και η τεράστια υπο-κουλτούρα των φανατισμένων οπαδών αλλά αυτό το κείμενο στοχεύει αλλού και όχι στη μεμψιμοιρία…
Επιλέγω να δω λοιπόν τη θετική πλευρά όταν χιλιάδες άνθρωποι αντί να δουν για μία ακόμα Κυριακή βράδυ “τηλεόραση” με ότι τους σερβίρει το σύστημα, επέλεξαν να δουν το τελικό του τένις με τον Τσιτσιπά χθες το βράδυ (έψαξα και εγώ για να πω την αλήθεια αλλά δε βρήκα εκεί που ήμουν…).
Επιλέγω να παραδεχθώ πως αυτές τις μέρες παρακολούθησα στίβο ξανά μετά από πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά το απόλαυσα. Εκεί που η Ελλάδα ισοφάρισε την καλύτερη της επίδοση στον πίνακα μεταλλίων. Τότε, το 2002 η Ελλάδα ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και είχε πέσει μεγάλο βάρος στον αθλητισμό και εννοείται ότι οι συνθήκες που υπήρχαν πριν από 16 χρόνια δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα… Παρόλαυτα με κάποιο “μαγικό” τρόπο ο ελληνικός στίβος αναβίωσε και μας χάρισε εκπληκτικές στιγμές χαράς σε μία περίοδο που η μαυρίλα έχει σκοτεινιάσει τις ψυχές των περισσοτέρων.
Και θα μου πεις, όλα τα δεινά του κόσμου περνάμε στην Ελλάδα τα μετάλλια θα μας σώσουν;;;
Ναι είναι η απάντηση που επιλέγω να δώσω.
Φέτος οι Έλληνες έχουν τεράστιες και ατελείωτες διακρίσεις σε σπορ που ελάχιστοι παρακολουθούν, σε κολύμβηση, κωπηλασία, τένις, beach handball, beach volley και πολλά ακόμα “άγνωστα” στο ευρύ κοινό αθλήματα. Έχοντας προσωπικά βιώματα και γνώση από το beach volley όπου το ανερχόμενο δίδυμο Μαναβή – Τσοπούλου έφερε ένα μετάλλιο σε διεθνές τουρνουά μετά από πολλά χρόνια, μπορώ να πω ότι πραγματικά οι αθλητές τα δίνουν όλα, με ελάχιστη έως μηδενική οικονομική ή όποια στήριξη από τις ομοσπονδίες ή το κράτος και οι περισσότεροι πληρώνουν από την τσέπη τους ή παρακαλούν να βρουν χορηγούς για να ανταπεξέλθουν. Συμμετέχουν σε διεθνή τουρνουά μόνοι, χωρίς προπονητές καθώς το κόστος είναι δυσβάσταχτο και φυσικά χωρίς συνοδεία ιατρικού team.
Επιλέγω να κλείσω αυτό το (κάπως μπερδεμένο ομολογώ καθότι αυθόρμητο και εν βρασμώ) κείμενο με μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη του προπονητή της Εθνικής ομάδας ενόργανης ανδρών, Δημήτρη Ράφτη, μετά την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Γλασκόβης που δημοσιεύτηκε σήμερα στο contra.gr. Κρατώντας για μένα τη φράση: “Αυτή την καταπληκτική εμφάνιση δεν την πέτυχε με τους μύες, αλλά με την ψυχή του.” Γιατί μόνο με ψυχή και πάθος μπορεί κάποιος να φτάσει στις κορυφές και να παραμείνει εκεί!
Τα αποσπάσματα της συνέντευξης:
…… «Κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αν όμως έβλεπαν όσα πέρασε ο Λευτέρης τους τελευταίους έξι μήνες με το πρόβλημα τραυματισμού, τώρα θα άλλαζαν γνώμη. Όποιος δεν πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, ας κοιτάξει τον Πετρούνια. Αυτή την καταπληκτική εμφάνιση δεν την πέτυχε με τους μύες, αλλά με την ψυχή του. Τα συγχαρητήρια ανήκουν στον ίδιο τον αθλητή και στον γιατρό Οδυσσέα Παξινό, που τον έφερε σ’ αυτή την πολύ καλή κατάσταση στον τελικό. Εγώ δεν νομίζω ότι βοήθησα κάπου αυτή τη φορά», σχολίασε για τον «άρχοντα των κρίκων», ο οποίος το πρωί της περασμένης Πέμπτης (09/08) σκεφτόταν ακόμα και την απόσυρση από τον προκριματικό λόγω έντονων πόνων στον ώμο, αλλά τρεις μέρες αργότερα έκανε επίδειξη δύναμης στον τελικό και κατέκτησε τον τέταρτο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τίτλο του.
…… Ο προπονητής που έχει πανηγυρίσει εννιά ευρωπαϊκούς τίτλους, πέντε με τον Βλάση Μάρα και άλλους τέσσερις με τον Λευτέρη Πετρούνια, φέρνοντας δύο Έλληνες αθλητές μέσα στους επτά κορυφαίους Ευρωπαίους σπεσιαλίστες όλων των εποχών, αναφέρθηκε επίσης στα συναισθήματα που του δημιουργεί αυτό το ξεχωριστό «παράσημο»:
«Νιώθω περηφάνια… Είναι μία μεγάλη ανταμοιβή. Το μόνο που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι η σωστή διαχείριση αυτών των δύο αθλητών, που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται να τους προσγειώνεις όταν πρέπει, να τους κουμαντάρεις στην πορεία του χρόνου, να υπάρχει σωστή κατανομή της κούρασης και της ξεκούρασης, για να πετύχουν να έχουν διάρκεια στην καριέρα τους. Η διάρκεια είναι το στοιχείο που καθιερώνει έναν αθλητή και οι συγκεκριμένοι αθλητές μου απέδειξαν ότι το έχουν»…..
…… Ο επίλογος γράφτηκε… μετά μουσικής, καθώς ο κ. Ράφτης έκανε την καθιερωμένη -μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία- αφιέρωση με νόημα, επιλέγοντας στίχους από το τραγούδι «Τα καράβια μου καίω»: «Το τραγούδι λέει ‘από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ’ και αυτό ακριβώς κάνουμε εμείς… Όμως, στην περίπτωσή μας δεν ισχύει ο επόμενος στίχος, που λέει ‘τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα’. Η θέση των παιδιών μας είναι στους αγωνιστικούς χώρους, εκεί πρέπει να τα κρατήσουμε. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να φύγουν και να πάνε στην κερκίδα. Όλοι όσοι λένε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον, ας νιώσουν το νόημα της φράσης και ας κάνουν κάτι παραπάνω για τα παιδιά και για το μέλλον».
EL 
EN 