Πριν λίγες μέρες, μετά από πολύ καιρό, βρήκα λίγο χρόνο και είχα τη διάθεση να δω μία ταινία με τη σύντροφό μου. Βλέπετε η κόρη μας είναι 4 μηνών και τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει άρδην η καθημερινότητά μας όπως και ο ελεύθερος χρόνος που περισσεύει… Μπαίνω λοιπόν να κάνω μία αναζήτηση στις νέες ταινίες του 2017 και με σόκαρε το γεγονός ότι στις 30 πρώτες που εμφανίστηκαν, οι 20 (μπορεί και παραπάνω) ήταν ταινίες τρόμου.
Ποτέ μου δεν συμπάθησα τις ταινίες τρόμου, τα λεγόμενα θρίλερ. Δεν έχει να κάνει με το φόβο και την αποφυγή του. Απλά δεν ένιωσα ποτέ ότι έχει κάτι να μου προσφέρει μία ταινία αυτού του είδους. Το να βλέπω οικειοθελώς ζόμπι, αντεροβγάλτες, αποκεφαλισμούς, δολοφόνους με τα πριόνια και ό,τι πιο άρρωστο μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους δεν είναι κάτι ελκυστικό για μένα.
Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος άνθρωπος να το κάνει αυτό στον εαυτό του. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ταινίες όπου θα λάβουν χώρα ορισμένες σκηνές που θα προκαλέσουν τρόμο ή ακόμα και θανάτους. Αναφέρομαι στις ταινίες εκείνες που το τρέιλερ και μόνο αρκεί για να βλέπεις εφιάλτες όλο το βράδυ. Σίγουρα η ύπαρξη αυτών των ταινιών καλύπτει κάποιες ανθρώπινες ανάγκες, για αυτό και τις βγάζει η βιομηχανία του κινηματογράφου και προφανώς οι ανάγκες αυτές είναι πολλές και μαζικές για να υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή θρίλερ ετησίως… Και αυτό είναι που με τρομάζει στην πραγματικότητα.
Το δεδομένο είναι η εκπαίδευση του κοινού και των νέων παιδιών και γενεών μερικές δεκαετίες τώρα με άπειρες σκηνές τρόμου και βίας μέσα από τον κινηματογράφο και ταυτόχρονα μέσα από την τηλεόραση (και το διαδίκτυο πλέον). Και παλιότερα υπήρχαν σκοτωμοί και δολοφονίες στις ταινίες αλλά έδειχναν μόνο το αποτέλεσμα και όχι όλα αυτά τα splatter με τα αίματα και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Είναι επίσης δεδομένο ότι όλη αυτή η «κουλτούρα τρόμου» που έχει γίνει πλέον καθημερινότητα για τους περισσότερους έχει δημιουργήσει μία απάθεια σε αυτές τις σκηνές. Σε συνδυασμό με την αναζωπύρωση των θρησκευτικών συγκρούσεων οδηγεί συνεχώς σε αυξανόμενα κρούσματα δημόσιων πυροβολισμών, επιθέσεων προς άμαχους πολίτες και γενικότερα ωμής βίας.
Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι εθισμένοι στις ταινίες τρόμου. Οι ειδικοί αποδίδουν αυτή την περίεργη σχέση που υπάρχει με τις ταινίες τρόμου στο ζωώδες ένστικτο που έχει ο άνθρωπος. Εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης έχουν χαράξει βαθιά στο DNA το φόβο για το σκοτάδι, το ένστικτο του κυνηγού και το αίσθημα της επιβίωσης. Ένα στοιχείο που επικαλούνται οι ειδικοί γι’ αυτές τις ταινίες είναι η έλλειψη ρεαλισμού. Όμως αν και όλοι γνωρίζουν πως όλα όσα συμβαίνουν στις ταινίες δεν είναι ρεαλιστικά, οι θεατές με κάποιον τρόπο ταυτίζονται με την ταινία. Η αλήθεια που έχει πια αποδειχτεί, είναι ότι κάθε στιγμή ο νους επηρεάζει το σώμα όπως γίνεται και το αντίθετο. Δηλαδή αν φοβηθούμε από κάτι αυτό θα οδηγήσει σε σωματικές αλλαγές, αύξηση της πίεσης, ταχυκαρδία ή και πανικό, ανάλογα με το πόσο θεωρεί ο εαυτός ότι είναι έτοιμος και έχει τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει την απειλή. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο είτε το ζούμε στην πραγματικότητα είτε αυτό λαμβάνει χώρα μέσα στο μυαλό μας.
Τα άτομα που αποζητούν την αδρεναλίνη μπορεί να έχουν μία κλίση προς τις ταινίες τρόμου, επειδή το σώμα τους ερμηνεύει διαφορετικά το στρες. Έτσι μία ταινία που προκαλεί το φόβο, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς και κάνει το σώμα να βιώνει μεγαλύτερη ένταση. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: Γιατί πρέπει μέσα από το φόβο και το τρόμο να βιώνεις ενέργεια και ζωντάνια; Γιατί να το κάνει κάποιος αυτό στον εαυτό του;
Αυτό που λείπει σίγουρα είναι μία καθημερινότητα που να γεμίζει τον άνθρωπο με χαρά, πάθος, αδρεναλίνη, παιχνίδι, περιπέτεια και έτσι να παράγει όλα αυτά τα απαραίτητα συναισθήματα. Μπορούμε όλοι να είμαστε σε κορυφαία κατάσταση όλη την ημέρα, να ζούμε αληθινά και να βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα στην πραγματική ζωή και όχι μέσα από μία οθόνη. Αρκεί να πιστέψουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο της φύσης θαύμα και του αξίζει και μπορεί να ζει μία ζωή γεμάτη, με έντονα συναισθήματα και να εξελίσσεται μέσα από αυτά!
Την επόμενη φορά που θα μπει κάποιος στον πειρασμό να δει μία ταινία τρόμου ας σκεφτεί για λίγο ότι με τον τρόπο αυτό πιθανότατα να τροφοδοτεί μία ολόκληρη βιομηχανία που δεν έχει να προσφέρει τίποτε ουσιαστικά στην ανθρωπότητα.
αλέξιος
….
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog “για συζήτηση” στο ΑποφασίΖω:
EL 
EN