Διάβασα πριν λίγες εβδομάδες την είδηση ότι μία «μητέρα 98 ετών μπήκε σε γηροκομείο για να φροντίζει τον 80χρονο γιο της». Η είδηση αυτή δημοσιεύτηκε με το ίδιο σχεδόν κείμενο σε πολλές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και την παραθέτω αυτούσια από μία από τις δημοσιεύσεις (η πηγή εδώ)
Λένε πως η αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της, και ειδικά η έγνοια της γι’ αυτά, δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα κι όταν αυτά έχουν πια ανοίξει τα φτερά τους και, θεωρητικά, είναι περισσότερο σε θέση να φροντίσουν εκείνα τους γονείς τους παρά το αντίθετο.
Η 98χρονη Άντα Κίτινγκ πάντως, μια ανάσα πριν κλείσει έναν αιώνα ζωής, μετακόμισε σε οίκο ευγηρίας, όχι για να δεχθεί η ίδια φροντίδα αλλά για να φροντίσει τον 80χρονο γιο της, ο οποίος ζούσε ήδη εκεί.
Όπως εξηγεί η εφημερίδα Independent, μάνα και γιος ζουν μαζί μια ζωή, καθώς ο άνδρας δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Το 2016, μεταφέρθηκε σε οίκο ευγηρίας στο Λίβερπουλ, επειδή χρειαζόταν φροντίδα και υποστήριξη στην καθημερινότητά του, κι έναν χρόνο αργότερα τον ακολούθησε και η μητέρα του για να βοηθήσει στη φροντίδα του γιου της!
«Λέω στον Τομ καληνύχτα στο δωμάτιό του, κάθε βράδυ, και την επόμενη μέρα μπαίνω και τον καλημερίζω» αφηγείται η 98χρονη σε τοπική εφημερίδα. «Όταν επιστρέφω πάντα ανοίγει τα χέρια του και μου κάνει μια μεγάλη αγκαλιά… Δεν σταματάς ποτέ να είσαι μαμά».
Ο 80χρονος άνδρας, που είναι ζωγράφος και διακοσμητής, λέει πως είναι χαρούμενος που έχει τη μητέρα του στον οίκο ευγηρίας. «Με φροντίζουν πολύ και είμαι χαρούμενος που βλέπω τη μητέρα μου, τώρα που ζει εδώ» λέει ο ίδιος.
Ο διευθυντής του γηροκομείου λέει πως μάνα και γιος είναι αχώριστοι. «Είναι πολύ σπάνιο να βλέπει κανείς μητέρες και τα παιδιά τους στο ίδιο γηροκομείο κι εμείς θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε τον χρόνο που περνάνε μαζί όσο πιο ξεχωριστό γίνεται».
Διαβάζοντάς το ξανά και ξανά μου έρχονται διαφορετικές σκέψεις. Αυτή η ιστορία από μία οπτική είναι ενδεικτική της αστείρευτηςκαι ανιδιοτελούς μητρικής αγάπης, που τρέφει μια μάνα για το παιδί της. H μητρική αγάπη είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό και διαρκές συναίσθημα, που μπορεί να νιώσει μια γυναίκα στη ζωή της. Απλά μία μάνα είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει πως η αγάπη της χρειάζεται να αλλάζει μορφή καθώς το παιδί μεγαλώνει.
Η επόμενη σκέψη, και προσωπική μου πεποίθηση, είναι πως οι άντρες, που ανατράφηκαν με υπερβολική φροντίδα από τη μητέρα τους, δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τις δοκιμασίες της ζωής, όταν εκείνη δεν υπάρχει. Σε πολλές περιπτώσεις οι μητέρες στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τους καταλήγουν να γίνουν υπερβολικές, με αποτέλεσμα να δημιουργούν προβλήματα, τα οποία «βγαίνουν» στην ενήλικη ζωή των παιδιών τους.
Για να φτάσει ένας άνδρας να μην παντρευτεί μέχρι τα 80 του και να θέλει να κρατάει το χέρι της μητέρας του και να την περιμένει να γυρίσει για να την αγκαλιάσει, κάτι δεν έχει λειτουργήσει σωστά. Πολλές φορές οι μητέρες, στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις ανάγκες της βεβαιότητας, της σημαντικότητας και της σύνδεσης δημιουργούν τις συνθήκες για την προσκόλληση των παιδιών τους σε αυτές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά, στην ενήλικη ζωή τους, να δυσκολεύονται να συνάψουν ουσιαστικές σχέσεις πιστεύοντας ότι η αληθινή αγάπη βρίσκεται μόνο ανάμεσα στη σχέση μητέρας παιδιού, να μην εμπιστεύονται ανθρώπους, να μη δημιουργούν εύκολα φιλίες και να μην παίρνουν αποφάσεις μόνα τους.
Πόσοι νέοι και νέες σήμερα επ’ ονόματι της κρίσης που προσφέρει μία εξαιρετική δικαιολογία συνεχίζουν να ζουν με τους γονείς τους μέχρι τα 30, τα 35, ακόμα και τα 40 τους χρόνια; Αυτή η επιμονή των παιδιών να παραμένουν σπίτι δεν έχει να κάνει μόνο με τις δικές τους ανάγκες κι επιθυμίες αλλά και με αυτές των γονιών. Έχουν γραφτεί και λεχθεί πολλά για την «Ελληνίδα μάνα», με αποκορύφωμα εκείνα τα: «ζακέτα μην ξεχάσεις να πάρεις» και «να με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις». Πολλές φορές βέβαια το χιούμορ χρησιμοποιείται για να κρύψει καλά την αλήθεια.
Το σίγουρο είναι πως όταν γίνεσαι γονιός, αλλάζει εντελώς η ζωή σου. Παύεις να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, την καλοπέρασή σου και έχεις ευθύνη για έναν μικρό άνθρωπο που περιμένει από σένα να τον αγαπήσεις και να είσαι παράδειγμα για αυτόν για να πορευτεί καλά στη ζωή του.
Υπάρχει μία φράση του Βίλχελμ Μπους «Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός» που εμπεριέχει την ανησυχία του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας καλός γονιός. Άλλωστε τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας. Η ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι και το να είσαι γονιός είναι ένα από τα απολαυστικότερα κομμάτια αυτού του ταξιδιού. Η γονεϊκότητα είναι μια αναπτυξιακή διαδικασία η οποία αφορά το γονέα και το παιδί και η οποία ποτέ δεν τελειώνει.
Από μια ηλικία του παιδιού κι έπειτα χρειάζεται ως γονείς να παραιτηθούμε από τον έλεγχο, όχι επειδή είμαστε «αδύναμοι», αλλά επειδή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μπλέξει σε λάθος παιχνίδι. Είναι καλό να αφήσουμε στο παιδί το τιμόνι της ζωής του γιατί διαφορετικά οδηγούμαστε αλλού από εκεί που θέλουμε να πάμε.
Με αυτή τη συνειδητότητα μπορούμε να απολαύσουμε το υπέροχο δώρο της γονεϊκότητας!
….
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog “για συζήτηση” στο ΑποφασίΖω:
EL 
EN 